Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 и 112 од Уставот на Република Македонија и член 70 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр.70/1992), на седницата одржана на 9 јули 2018 година, донесе
О Д Л У К А
1. СЕ ПОНИШТУВА Одлуката за распишување на референдум на локално ниво, број 35-1657/3, донесена од Советот на Општина Прилеп на 4 септември 2017 година („Службен гласник на Општина Прилеп“ бр.9/2017).
2. Оваа одлука ќе се објави во „Службен весник на Република Македонија“.
3. Уставниот суд на Република Македонија, на иницијатива на Државниот инспекторат за локална самоуправа, со Решение У.бр.119/2017 од 30 мај 2018 година поведе постапка за оценување на уставноста и законитоста на Одлуката означена во точката 1 од оваа одлука, затоа што се постави прашање за нејзината согласност со Уставот и со закон.
4. Судот на седницата утврди дека Одлуката е донесена врз основа на член 36 став 1 точка 15 и член 28 ставови 3 и 4 од Законот за локалната самоуправа („Службен весник на Република Македонија“ бр.5/2002), како и член 6 став 2 и членови 36 и 37 од Законот за референдум и други облици на непосредно изјаснување на граѓаните („Службен весник на Република Македонија“ бр.81/2005).
Членот 1 од Одлуката определува дека „Советот на Општина Прилеп распишува референдум за подрачјето на Општина Прилеп заради изјаснување на граѓаните околу прашањето за населување и интеграција на мигранти на територија на Општина Прилеп“ (став 1) и дека „Советот на Општина Прилеп го распишува референдумот од претходниот став по сопствена иницијатива, а по претходна неформална граѓанска иницијатива од граѓаните на Општина Прилеп“ (став 2).
Според член 2 од Одлуката, „на референдумот на локално ниво граѓаните на Општина Прилеп ќе се произнесат по однос на следното прашање: 1. Дали сте ЗА или ПРОТИВ населување и интеграција на мигранти на територија на Општина Прилеп?“.
Во членот 3 се пропишува дека „изјаснувањето на референдумското прашање од член 2 на оваа одлука се спроведува со цел граѓаните на Општина Прилеп да одлучат дали се ЗА или ПРОТИВ населување и интеграција на мигранти на територија на Општина Прилеп“, а според член 4 „Одлуката за референдум на локално ниво се смета за донесена ако за неа гласале мнозинството од вкупниот број граѓани кои гласале, доколку гласале повеќе од половината од вкупниот број граѓани запишани во изводот од Избирачкиот список на Општина Прилеп“.
Членот 5 од Одлуката го определува денот и времето на спроведувањето на референдумот, членот 6 пропишува дека средствата за спроведување на референдумот ќе се обезбедат од Буџетот на Општина Прилеп за 2017 година, членот 7 утврдува дека по еден примерок од Одлуката ќе се достави до Општинската изборна комисија и до Државната изборна комисија, а членот 8 определува дека Советот на Општината ќе ги информира граѓаните за донесената одлука преку средствата за јавно информирање и ќе ја објави Одлуката во службено гласило на Општината.
Според член 9, Одлуката влегува во сила од денот на објавувањето во „Службен гласник на Општина Прилеп“.
5.а) Во врска со положбата на општината во правниот поредок на Република Македонија, Судот утврди дека:
а.1. Според Уставот:
– Локалната самоуправа е темелна вредност на уставниот поредок на Република Македонија (член 8 став 1 алинеја 9);
– „На граѓаните им се гарантира правото на локална самоуправа“ (член 114 став 1). „Единици на локалната самоуправа се општините“ (член 114 став 2);
– „Локалната самоуправа се уредува со закон кој се донесува со двотретинско мнозинство гласови од вкупниот број пратеници, при што мора да има мнозинство гласови од вкупниот број пратеници кои припаѓаат на заедниците кои не се мнозинство во Република Македонија“ (Амандман XVI точка 1 на Уставот на Република Македонија – „Службен весник на Република Македонија“ бр.91/2001).
а.2. Европската повелба за локалната самоуправа (донесена на 15 октомври 1985 година во Стразбур), ратификувана со закон („Службен весник на Република Македонија“ бр.23/1997) oпределува:
– „Имајќи предвид дека локалната власт е и една од главните основи на секое демократско уредување“ (став 2 од Преамбулата на Повелбата);
– „Сметајќи дека правото на граѓанинот да учествува во водењето на јавните работи претставува демократски принцип што важи во сите земји членки на Советот на Европа“ (став 4 од означената преамбула);
– „Убедени дека најнепосредното остварување на ова право е можно токму на локално ниво“ (став 5 од Преамбулата);
– „Убедени дека постоењето на локални власти со вистински одговорности може да обезбеди администрација која истовремено е и ефикасна и блиска до граѓанинот“ (став 6 од Преамбулата);
– „Свесни дека зачувувањето и јакнењето на локалната самоуправа во различните европски земји претставува значаен придонес во изградба на Европа заснована врз начелата на демократија и децентрализација на власта“ (став 7 од Преамбулата);
– Земјите договорнички се договорија за следното: „принципот на локалната самоуправа се утврдува со законодавството на секоја земја договорничка, а онаму каде што е тоа можно – со уставот (член 2 од Повелбата).
Од изнесените уставни одредби произлегува дека локалната самоуправа е утврдена како темелна вредност на уставниот поредок на Република Македонија, дека на граѓаните им се гарантира правото на локална самоуправа, дека основна единица на локалната самоуправа е општината и дека локалната самоуправа се уредува со закон кој се донесува со двојно мнозинство и тоа двотретинско мнозинство од вкупниот број на пратеници во Собранието на Република Македонија и мнозинство гласови од вкупниот број пратеници кои припаѓаат на заедниците кои не се мнозинство во Република Македонија.
Од изнесените одредби на Европската повелба за локалната самоуправа, која е дел од внатрешниот правен поредок на Република Македонија според член 118 од Уставот, исто така произлегува дека локалната самоуправа е главна основа односно темелна вредност на секое демократско уредување, дека преку локалната самоуправа најнепосредно се остварува правото на граѓанинот да учествува во водењето на јавните работи, но и граѓанинот ефикасно и во близина да ги реализира своите права, како и дека положбата на локалната самоуправа се уредува со внатрешното право на државата, пред се со устав но и со закон.
б) Во врска со надлежностите на општината во правниот поредок на Република Македонија, Судот утврди дека:
б.1. Според Уставот:
– „Во единиците на локалната самоуправа граѓаните непосредно и преку претставници учествуваат во одлучувањето за прашања од локално значење, а особено во областите на јавните служби, урбанизмот и руралното планирање, заштитата на околината, локалниот економски развој, локалното финансирање, комуналните дејности, културата, спортот, социјалната и детската заштита, образованието, здравствената заштита и во други области утврдени со закон“ (Амандман XVII точка 1 на Уставот на Република Македонија – „Службен весник на Република Македонија“ бр.91/2001).
б.2. Европската повелба за локалната самоуправа определува:
– „Основните права и должности на локалните власти се пропишуваат со уставот и со статут. Меѓутоа, со тоа не се спречува врз локалната власт со закон да се пренесуваат и други права и одговорности заради постигнување на специфични цели и задачи“ (член 4 став 1 од Повелбата);
– „Локалните власти, во границите на законот, имаат полно дискреционо право да ги спроведуваат своите иницијативи во врска со сите прашања што (1) не се исклучени од нивната надлежност, (2) ниту пак се ставени во надлежност на некоја друга власт“ (член 4 став 2 од Повелбата).
б.3. Членовите 20, 21 и 22 од Законот за локалната самоуправа („Службен весник на Република Македонија“ бр.5/2002), на кои укажува подносителот на иницијативата, се систематизирани во глава III од Законот посветена на „Надлежности на општините“.
Според член 20 од Законот, „општините, во рамките на законот, во согласност со начелото на супсидијарност, имаат право на своето подрачје да ги вршат работите од јавен интерес од локално значење, што (1) не се исклучени од нивна надлежност или (2) не се во надлежност на органите на државната власт.“
Членот 21 од Законот определува дека „општините самостојно, во рамките на законот, ги уредуваат и вршат работите од јавен интерес од локално значење, утврдени со овој или друг закон и се одговорни за нивното вршење“ (став 1). „Со законот со кој се утврдуваат други надлежности на општината се определуваат и изворите на финансирање за вршење на тие надлежности“ (став 2). „Надлежностите од ставот 1 на овој член по правило се целосни и исклучиви и не смеат да бидат одземени или ограничени, освен во случаите утврдени со закон“ (став 3).
Во член 22 став 1 од Законот се пропишува дека „општините се надлежни за вршење на следниве работи:
1. Урбанистичкото (урбано и рурално) планирање, издавањето на одобрение за градење на објекти од локално значење утврдени со закон, уредувањето на просторот и уредувањето на градежното земјиште;
2. Заштитата на животната средина и природата – мерки за заштита и спречување од загадување на водата, воздухот, земјиштето, заштита на природата, заштита од бучавата и нејонизирачкото зрачење;
3. Локалниот економски развој – планирање на локалниот економски развој, утврдување на развојните и структурните приоритети; водење на локална економска политика; подршка на развојот на малите и средните претпријатија и на претприемништвото на локално ниво и во тој контекст, учество во воспоставувањето и развојот на локалната мрежа на институции и агенции и промовирање на партнерство;
4. Комуналните дејности – снабдувањето со вода за пиење; испораката на технолошката вода; одведувањето и пречистувањето на отпадните води; јавното осветлување; одведувањето и третманот на атмосферските води; одржувањето на јавна чистота; собирање, транспортирање и постапување со комуналниот цврст и технолошки отпад; уредувањето и организирањето на јаниот локален превоз на патници; снабдувањето со природен гас и топлинска енергија; одржувањето на гробовите, гробиштата, крематориумите и давањето погребни услуги; изградбата, одржувањето, реконструкцијата и заштитата на локалните патишта, улици и други инфраструктурни објекти; регулирање на режимот на сообраќајот; изградбата и одржувањето на уличната сообраќајна сигнализација; изградбата и одржувањето на јавниот простор за паркирање; отстранувањето на непрописно паркираните возила; отстранување на хаварисаните возила од јавните површини; изградбата и одржувањето на пазарите; чистењето на оџаците; одржувањето и користењето на парковите, зеленилото, парк-шумите и рекреативните површини; регулацијата одржувањето и користењето на речните корита во урбанизираните делови; определувањето на имиња на улици, плоштади, мостови и други инфраструктурни објекти;
5. Културата – институционалната и финансиската поддршка на културните установи и проекти; негувањето на фолклорот, обичаите, старите занаети и слични културни вредности; организирањето културни манифестации; поттикнувањето на разновидни специфични форми на творештво;
6. Спортот и рекреација – развојот на масовниот спорт и рекреативните активности; организирањето на спортски приредби и манифестации; одржувањето и изградбата на објекти за спорт; поддршка на спортски сојузи;
7. Социјалната заштита и заштита на децата – детски градинки и домови за стари (сопственост, финансирање, инвестиции и одржување); остварување на социјална грижа за инвалидните лица; децата без родители и родителска грижа; деца со воспитно-социјални проблеми; деца со посебни потреби; децата од еднородителски семејства; децата на улица; лицата изложени на социјален ризик; лицата засегнати со злоупотреба на дрога и алкохол; подигање на свеста на населението; домување на лица со социјален ризик; остварување на право и воспитување на децата од предучилишна возраст. Вршењето на овие надлежности се во согласност со Националната програма за развој на социјалната заштита;
8. Образование – основање, финансирање и администрирање на основни и средни училишта, во соработка со централната власт, во согласност со закон, организирање на превоз и исхрана на ученици и нивно сместување во ученички домови;
9. Здравствената заштита – управување со мрежата на јавни здравствени организации и објекти од примарна здравствена заштита кои треба да вклучат застапеност на локалната самоуправа во сите одбори на сите здравствени организации во јавна сопственост, здравственото воспитување; унапредување на здравјето; превентивни активности; заштита на здравјето на работниците и заштита при работа; здравствен надзор над животната средина; надзор над заразните болести; помош на пациенти со специјални потреби (на пример, ментално здравје, злоупотреба на деца итн.) и други области кои ќе бидат утврдени со закон;
10. Спроведување на подготовки и преземање мерки за заштита и спасување на граѓаните и материјалните добра од воени разурнувања, природни непогоди и други несреќи и од последиците предизвикани од нив;
11. Противпожарна заштита што ја вршат територијалните противпожарни единици;
12. Надзор над вршењето на работите од нејзина надлежност и
13. Други работи определени со закон.
Од изнесените уставни одредби произлегува дека во единиците на локалната самоуправа се одлучува за прашања од локално значење и дека тие прашања се од областите кои се наведени во Уставот и од други области утврдени со закон.
Од цитираните одредби на Европската повелба за локалната самоуправа исто така произлегува дека надлежностите на општината се пропишуваат со уставот, но и со статут, а со закон можат да се утврдат и други права и одговорности на општината.
Од изнесените одредби на Законот за локалната самоуправа произлегува дека општините имаат право на своето подрачје да ги вршат работите од јавен интерес од локално значење и тоа (1) уредување и вршење на работите утврдени во членот 22 од Законот за локалната самоуправа – урбанистичко планирање, заштита на животната средина и природата, локален економски развој, комунални дејности, култура, спорт и рекреација, социјална заштита и заштита на децата, образование, здравствена заштита, заштита и спасување на граѓаните, противпожарна заштита (член 20 и член 21 став 1) и (2) уредување и вршење на други работи од јавен интерес од локално значење утврдени со друг закон (член 21 ставови 1 и 2), но доколку работите определени да ги вршат општините со друг закон (а) не се исклучени од надлежноста на општината или доколку овие работи (б) не се во надлежност на органите на државната власт (член 20).
Имајќи ги предвид севкупните напред изнесени правни правила во врска со положбата и надлежностите на општината, Судот утврди дека линијата на раздвојување на положбата и надлежностите на општината од делокругот на државната власт е: материјата што ја уредува општината со свој акт (1) да не е изречно исклучена од надлежноста на општината или таа материја (2) да не е утврдена во надлежност на органите на државната власт.
в) Во врска со референдумот на локално ниво во правниот поредок на Република Македонија, Судот утврди дека:
в.1. Според Уставот:
– „Во Република Македонија суверенитетот произлегува од граѓаните и им припаѓа на граѓаните“ (член 2 став 1);
– „Граѓаните на Република Македонија власта ја остваруваат преку (1) демократски избрани претставници, (2) по пат на референдум и други облици на непосредно изјаснување“ (член 2 став 2).
в.2. Член 25 став 1 и член 28 став 1 од Законот за локалната самоуправа, на кои укажува подносителот на иницијативата, се сместени во глава IV посветена на „Непосредно учество на граѓаните во одлучување во општините“.
Член 25 став 1 од Законот определува дека „граѓаните непосредно учествуваат во одлучувањето за прашања од локално значење преку граѓанска иницијатива, собири на граѓаните и референдум, на начин и постапка утврдени со закон“ (став 1).
Според член 28 став 1 од Законот, „граѓаните преку референдум можат да одлучуваат за прашањата од надлежност на општината, како и за други прашања од локално значење“ (став 1).
в.3. Законот за референдум и други облици на непосредно изјаснување на граѓаните („Службен весник на Република Македонија“ бр.81/2005) го определува следното:
– „Референдумот е облик на непосредно изјаснување на граѓаните во одлучувањето за одделни прашања од надлежност на Собранието на Република Македонија, за прашања од надлежност на општините, на градот Скопје и на општините во градот Скопје, како и за други прашања од локално значење“ (член 2);
– „Референдум на локално ниво распишува советот на општината, на градот Скопје и на општините во градот Скопје (во натамошниот текст: советот), (1) по сопствена иницијатива и (2) на предлог од најмалку 20% од граѓаните од општината, градот Скопје и општините во градот Скопје“ (член 36 став 1);
– „Референдум на локално ниво може да се распише за донесување на пропис, за прашања што треба да се уредат во општината, градот Скопје и општините во градот Скопје (претходен референдум) или за преоценување на пропис што претходно е донесен (дополнителен референдум)“ – член 38 од Законот.
Од изнесените уставни одредби произлегува дека највисоката власт им припаѓа на граѓаните, дека тие ја пренесуваат на своите претставници, но и дека граѓаните можат власта да ја остваруваат и преку непосредно изјаснување по пат на референдум и по пат на други облици на непосредно изјаснување.
Од изнесените одредби на Законот за локалната самоуправа и Законот за референдум и други облици на непосредно изјаснување на граѓаните произлегува дека граѓаните во општините можат да одлучуваат непосредно преку референдум за (1) прашања од надлежност на општината или (2) за други прашања од локално значење, при што иницијативата за тоа може да биде од советот на општината или од најмалку 20% од граѓаните на општината, а референдумот може да биде претходен – за прашање за кое не е донесен општински пропис, или дополнителен – ако е претходно донесен пропис и се бара негово преоценување.
Според севкупно изнесените правни правила во врска со референдумот на локално ниво, Судот утврди дека линијата на раздвојување меѓу локалната самоуправа и државната власт е: референдумското прашање (1) да е во надлежност на општината или (2) ако прашањето не е во надлежност на општината, да е од локално значење.
г) Во врска со положбата на мигрантите во правниот поредок на Република Македонија, Судот утврди дека:
г.1. Според Уставот:
– „Странците во Република Македонија уживаат слободи и права гарантирани со Уставот, под услови утврдени со закон и меѓународни договори“ (член 29 став 1);
– „Републиката им гарантира право на азил на странците и на лицата без државјанство, прогонети заради демократско политичко уверување и дејствување“ (член 29 став 2).
Од изнесените уставни одредби произлегува дека странците во Република Македонија ги имаат слободите и правата што им се гарантираат со Уставот под услови утврдени со закон и меѓународен договор, а на странците и на лицата кои се без државјанство, кои бараат азил и кои се прогонети поради демократско политичко уверување и дејствување, им се гарантира правото на азил.
г.2. Законот за азил и привремена заштита („Службен весник на Република Македонија“бр.49/2003, 66/2007, 142/2008, 146/2009, 166/2012, 101/2015, 152/2015, 55/2016 и 71/2016), кој важел во време на донесувањето на оспорената одлука, определувал дека:
– ги уредува условите и постапката за добивање и престанок на (1) право на азил на странец или лице без државјанство (во натамошниот текст: странец) кој бара признавање право на азил во Република Македонија, како и правата и должностите на барателите и лицата на кои им е признаено право на азил во Република Македонија, како и (2) условите според кои Република Македонија може да даде привремена заштита, како и правата и должностите на лицата под привремена заштита“ (член 1 ставови 1 и 2).
– „Принципот на локално учество значи обврска на единиците на локалната самоуправа да ја прифатат одговорноста за сместување на признаените бегалци и лица од супсидијарна заштита во зависност од економската развиеност и бројот на жителите на единиците на локалната самоуправа, за што одлучува Владата на Република Македонија (во натамошниот текст: Владата)“ – член 11;
– „Постапката за признавање на право на азил во прв степен ја спроведува и донесува одлука Министерството за внатрешни работи преку организациона единица надлежна за азил (во натамошниот текст: Секторот за азил)“ – член 12 став 1. „Против одлуката од ставот 1 на овој член може да се поведе управен спор пред надлежниот суд“ (член 12 став 2);
– „Министерството за труд и социјална политика со цел да ја олесни интеграцијата на барателите на право на азил или на лицата на кои им е признаено право на азил во Република Македонија ќе изготвува соодветни програми за интеграција“ (член 47 став 2);
– „Барателите на право на азил до донесување на конечна одлука во постапката за признавање право на азил имаат право на: престој; бесплатна правна помош; сместување и згрижување во Прифатен центар или друго место за сместување определено од Министерството за труд и социјална политика, доколку искаже потреба за истото; основни здравствени услуги согласно со прописите за социјалната заштита; право на социјална заштита согласно со прописите за социјалната заштита; право на образование согласно со прописите за основно и средно образование; работа само во рамките на Прифатниот центар или друго место за сместување определено од Министерството за труд и социјална политика, како и право на слободен пристап на пазарот на трудот за барател на право на азил на кој барањето за признавање на право на азил не му е решено во период од една година, по истекот на периодот од една година; и контакти со Високиот комесаријат за бегалци, како и невладини хуманитарни организации заради давање на правна помош во постапката за признавање право на азил“ (член 48 став 1).
– „Министерството за труд и социјална политика за правата наведени во ставот 1 на овој член ги известува барателите на право на азил во писмена форма на јазик за кој разумно може да се претпостави дека го разбираат или во усна форма со помош на преведувач“ (член 48 став 2);
– „Министерството за труд и социјална политика се грижи за обезбедување на средства за издржување и здравствена заштита на барателите на право на азил, додека се наоѓаат во Прифатниот центар или друго место за сместување определено од ова министерство“ (член 48 став 3);
– „На признаениот бегалец му се обезбедува сместување, согласно со принципот на локално учество, преку давање соодветен стан на користење или на парична помош потребна за обезбедување простории за сместување, до обезбедување на средства за својата егзистенција, но најдолго две години од денот на доставувањето на решението за признавање на статус на признаен бегалец“ (член 52 став 1);
– „Министерот за труд и социјална политика ги пропишува критериумите и начинот за користење на соодветен стан за сместување или на парична помош потребна за обезбедување простории за сместување на признаениот бегалец“ (член 52 став 2);
– „Во случај на масовен прилив на лица кои непосредно доаѓаат од држава во која нивните животи, безбедност или слобода се загрозени со војна, граѓанска војна, окупација, внатрешен конфликт пропратен со насилство или масовно кршење на човековите права, Владата може да им даде привремена заштита“ (член 62 став 1);
– „Владата периодично го преиспитува постоењето на околностите од став 1 на овој член и одлучува за продолжување на привремената заштита“ (член 62 став 2);
Од изнесените законски одредби произлегува дека странец или лице без државјанство (1) како поединец, може да бара признавање на право на азил и (2) при масовен прилив на тие лица, може да им се даде привремена заштита. Притоа, кога се бара признавање на право на азил во Република Македонија: (а) постапката ја спроведува и одлучува во прв степен Министерството за внатрешни работи преку Секторот за азил, (б) против одлуката на Министерството за внатрешни работи барателот има право на управен спор пред надлежниот суд, (в) до донесување на конечна одлука барателот има права определени во Законот кои му се обезбедуваат преку Министерството за труд и социјална политика, а (г) на лицата на кои им е признаено право на азил со одлука на Министерството за внатрешни работи, односно кои стекнале статус на признаен бегалец, преку Министерството за труд и социјална политика им се обезбедува соодветен стан во општините или им се доделува парична помош, но најдолго две години. При масовен прилив на странци или лица без државјанство, пак, одлучува Владата на Република Македонија преку давање на привремена заштита и продолжување на привремената заштита, во зависност од тоа дали тие лица доаѓаат од држава во која им се загрозени нивните животи, безбедност или слобода поради војна, граѓанска војна, окупација, внатрешен конфликт со насилство или масовно кршење на човековите права.
Имајќи ги предвид севкупно изнесените правни правила во врска со положба на мигрантите, Судот утврди дека нивниот статус е во надлежност на државната власт и тоа законодавна власт (законодавецот ги утврдува условите за странците и лицата без државјанство – член 29 од Уставот), извршна власт (Влада на Република Македонија, Министерство за внатрешни работи и Министерство за труд и социјална политика го спроведуваат Законот за азил и привремена заштита) и судска власт (управен суд обезбедува судска заштита против првостепена одлука на Министерството за внатрешни работи во врска со признавање на право на азил).
Со оглед на тоа дека (1) положбата на мигрантите како странци или лица без државјанство кои дошле на територијата на Република Македонија е уредена со закон, врз основа на членот 29 од Уставот, (2) на начин што таа материја е во надлежност на органите на државната власт, како и дека (3) положбата на мигрантите не е прашање од локално значење за да може на локално ниво да се иницира и организира референдум за непосредно изјаснување на граѓаните, Судот утврди дека Одлуката за распишување на референдум на локално ниво, број 35-1657/3, донесена од Советот на Општина Прилеп на 4 септември 2017 година, не е во согласност со наведените одредби од Уставот на Република Македонија, Европската повелба за локалната самоуправа, Законот за локалната самоуправа, Законот за референдум и други облици на непосредно изјаснување на граѓаните и Законот за азил и привремена заштита.
6. Врз основа на изнесеното, Судот одлучи како во точката 1 од оваа одлука.
7. Оваа одлука Судот ја донесе со мнозинство гласови во состав од претседателот на Судот, Никола Ивановски и судиите: Насер Ајдари, Елена Гошева, Јован Јосифовски, д-р Осман Кадриу, д-р Дарко Костадиновски, Вангелина Маркудова и Владимир Стојаноски.
У.бр.119/2017
9 јули 2018 год.
С к о п ј е
ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Македонија
Никола Ивановски