У.бр.198/2008

Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Македонија и членовите 28 алинеите 1 и 3 и 71 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр.70/1992) на седницата одржана на 21 мај 2014 година, донесе

1. СЕ ОТФРЛА иницијативата за поведување на постапка за оценување на уставноста на членовите 4, 5, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 17 и 24 од Законот за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникации („Службен весник на Република Македонија“ бр.110/2008 и 116/2012).

2.Тито Петковски, Соња Мираковска и Горан Мисовски пратеници од Нова Социјалдемократска партија, до Уставниот суд на Република Македонија поднесоа иницијатива со барање за поведување на постапка за оценување на уставноста на наведените членови во точката 1 од ова решение од Законот за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникации („Службен весник на Република Македонија“ бр.110/2008).

Според наводите на подносителите на иницијативата оспорениот член 4 со кој се менувал членот 8 од Законот за следење на комуникациите не бил во согласност со Амандман XIX, член 25 и член 26 од Уставот.

Ова затоа што од анализата на членот 8 произлегувало дека за да се нареди следење на комуникации неопходни биле барем 3 услови и тоа: да постои одредено лице, да постои основано сомневање дека тоа лице е сторител на некое кривично дело опфатено во наведениот член и неопходни податоци и докази да не можат на друг начин да се соберат.

Во членот 4 од Законот оспорен со иницијативата „одредено лице“ не бил повеќе законски услов за да се нареди следење на комуникации.
Следење на комуникации можело да се нареди не само кога е во прашање сторител и сторено кривично дело, туку и кога постојат основи на сомневање дека се подготвува кривично дело т.е. и во еден најран можен стадиум кој му претходи на извршување на кривично дело кој не секогаш е санкциониран во смисла на член 18 од Кривичниот законик и не мора нужно да заврши со извршување на кривично дело.

Исто така, третиот услов, податоци и докази да не можат на друг начин да се соберат со членот 4 од Законот е проширен и релативизиран со алтернацијата „или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии“ што значело една нејасна двосмислена формулација, услов што можело различно да се толкува и применува.

Интенцијата на Амандманот XIX од Уставот била отстапувањето од правото на неповредливост на комуникацијата да се уреди со закон, но под рестриктивни и јасни услови, кога тоа е неопходно заради спречување или откривање кривично дело или заради водење кривична постапка.

Со оспорениот член 4 воведени се нејасни двосмислени, неодредени услови што овозможуваат повреда на слободата и неповвредливоста на комуникацијата и на правото на приватност.

Исто така со оспорениот член 4 бил проширен кругот на кривичните дела од Кривичниот законик за кои може да се нареди следење на комуникации, а за кои се запретени поблаги казни од кривичните дела опфатени во член 8 од Законот за следење на комуникациите.

Според подносителите на иницијативата оспорениот член 4 бил во спротивност со Амандман XIX, член 25 и член 26 од Уставот бидејќи давал можност за неоснована повреда на основните слободи и права загарантирани со Уставот, а пред се слободата и тајноста на комуникациите, почитување и заштита на приватност на личниот и семејниот живот на достоинството и угледот.

Оспореното законско решение од членот 4 со кое всушност се овозможувало проблематично следење на комуникации во најрана можна фаза и со значајно проширен список на можни кривични дела, објективно доведува до можност за злоупотреба на дадените законски овластувања и до груб фактички неодбранлив упад и повреда на слободата на комуникација и на правото на приватност, за пресметување со политичките противници и неистомисленици и нивно дискредитирање за најразлични манипулации, уцени и лични пресметки со граѓаните.

Во оспорениот член 5 се додавала формулацијата „доколку е познато“ а потоа се додавала и нова точка 3 која исто така се однесувала на случаи кога сторителот не бил познат.

Според подносителите со оспорениот член се вршело неуставно проширување на условите за следење на комуникација бидејќи на тој начин се дозволувало следење на комуникации не според одредено лице како можен сторител ,туку според определено средство за комуникација е-маил, адреса или слично, кое можело да биде употребувано од поширок круг на граѓани,а за кои не постоело никакво сомнение дека подготвуваат, изршуваат или сториле кривично дело на кој начин се повредувале и ограничувале нивните уставни слободи и права.

Оспорениот член 5 не бил во согласност и со начелото на владеење на правото затоа што со истиот се бришеле точките 7 и 8, а кои се однесувале на техничките средства што треба да се применат и можните локации на средствата од кои ќе бидат следени комуникациите како и начинот и обемот на спроведување на мерки. На тој начин се зголемувала можноста од злоупотреби и се оневозможувал надзор и контрола над спроведувањето на мерките.

Според подносителите на иницијативата со оспорениот член 7 од Законот за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникациите повторно се повредувале слободите и правата од Амандман XIX, член 25 и 26 од Уставот, затоа што се воведувал нов член 11-а со кој законот предвидел дека Судот може да издаде усна наредба за следење на комуникации во итни случаи без јасно и таксативно наведени случаи туку со употреба на нејасна и двосмислена општа формулација „кога постои опасност од предизвикување ненадоместлива штета за успешно водење на кривичната постапка“ која што овозможувала максимална арбитрерност, самоволие што не било подлежно на никаква контрола и испитување.

Според наводите на подносителите на иницијативата со оспорениот член 8 со кој се бришел член 12 од Законот за следње на комуникации се повредувал членот 12 став 2 од Уставот, според кој се гарантирало правото на одбрана во полициска и судска постапка.

Оспорениот член 9 од Законот не бил во согласност со наведените уставни одредби како и со начелото на владеење на правото, затоа што мерката следеење на комуникации можело да се одреди и кога сторителот не бил познат, што претставувало неуставно проширување на условите за следење на комуникации, бидејќи на тој начин не се наредувало следење на одредено лице како можен сторител, туку според определено средство за комуникација е-маил, адреса или слично на кој начин се проширувал кругот на граѓани за кои не постоела конкретна наредба за следење.

Според подносителите на иницијативата со оспорениот член 10 од измените на Законот со кој се бришел членот 14 од Законот повторно се повредувале слободите и правата од Амандман XIX, 25 и 26 од Уставот. Ова затоа што немало прецизирање на конкретните случаи кога може врз основа на усна наредба на судот да се преземе мерката следење на комуникацијата, како што било предвидено во членот 14.

Понатаму, подносителите на иницијативата наведуваат дека со член 11 од измените на законот се повредувале начелото на владеење на правото, Амандман XIX, член 25 и 26 од Уставот затоа што предвидувањето рокот за следење на комуникациии да може да се продолжи со предлог за продолжување до една година без притоа во законот да се додадат јасни критериуми, услови и причини се овозможувало арбитрерност во одлучувањето што предизвикувало и правна несигурност. Ова дотолку повеќе ако се имало предвид дека со членот 4 битно бил проширен кругот на кривични дела за кои била запретена казна од 3 месеци до 5 години или од најмалку 4 години, а за кои не можело да се нареди следење на комуникации.

Според подносителите на иницијативата оспорениот член 17 со кој се менувал членот 22 од Законот исто така не бил во согласност со наведените уставни одредби. Ова затоа што во случај кога јавниот обвинител немало да поднесе барање за спроведување на истрага, материјалите собрани со следење на комуникации се чувале, односно нивното чување се врзувало со рокот за застареност на кривичното гонење, на кој начин се давало можност за злоупотреба на собраните податоци, што претставувало извор на зголемена правна несигурност како и негирање на принципот на владеење на правото.

Во однос на членовите 12 и 24 од Законот за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникациите кои се само наведени во иницијативата, не се наведени причините за нивното оспорување.

Во иницијативата подносителите наведуваат дека и тие ја подржуваат борбата против облиците на организиран криминал и корупција, но таа борба не смеела да ги доведе во прашање и да ги загрозува темелните вредности на уставниот поредок, односно слободите и правата на човекот и граѓанинот.

Со оспорените законски одредби се овозможува граѓанинот се повеќе да стане субјект на надгледување како во јавниот така и во приватниот живот.

3.Судот на седницата утврди дека иницијативата се однесува на одредби од Законот за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникациите од 2008 година.По поднесување на иницијативата во 2012 година, Собранието на Република Македонија, донело Закон за изменување и дополнување на Законот за следење на комуникациите („Службен весник на Република Македонија“ бр.116/2012), со кој се опфатени и оспорените одредби.

(1) Според оспорениот член 4 од измените на Законот од 2008 година, членот 8 од Законот за следење на комуникациите се менува и гласи:

„Судот може да нареди следење на комуникациите кога постојат основи на сомневање дека се подготвува, во тек е извршување или е сторено кривично дело за кое е пропишана казна затвор од најмалку четири години, како и за кривични дела за кои постојат основи на сомневање дека се подготвува,, во тек е извршување или е сторено кривично дело од страна на организирана група, банда или друго злосторничко здружение, заради обезбедување на податоци и докази неопходни за успешно водење на кривичната постапка кои на друг начин не можат да се обезбедат или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии.

Заради обезбедување на податоци и докази неопходни за успешно водење на кривичната постапка, кои на друг начин не можат да се обезбедат или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии, судот може да нареди следење на комуникациите и за кривични дела од Кривичниот законик:
– неовластено производство и пуштање во промет на наркотични дроги, психоттропни сусптаанции и прекурсори од членот 215,
– изнуда од членот 258,
– уцена од членот 259,
– перење пари и други приноси од казниво дело од членот 273,
-криумчарење од членот 278,
– царинска измама од членот 278-а,
– злоупотреба на службената положба и овластување од членот 353,
– проневера во службата од членот 354,
– измама во службата од членот 355,
– послужување во службата од членот 356,
– примање на поткуп од членот 357,
– давање на поткуп од членот 358,
– противзаконито посредување од членот 359,
– незаконито влијание врз сведоци од членот 368-а,
– злосторничко здружување од членот 394,
– терористичка организација од членот 394-а,
– тероризам од членот 394-б,
– кривични дела против државата (Глава XXVIII) и
– кривични дела против човечноста и меѓународно право (Глава XXXIV) како и кривични дела сторени преку средствата за електронска комуникација“.

Со член 7 од измените на Законот од 2012 година, членот 8 се брише.

(2) Според оспорениот член 5 од измените на Законот од 2008 година, во членот 10 став 1 точка 2 по зборот „следење“ се додаваат зборовите „доколку е познато“.

По точката 2 на членот 10 се додава нова точка 3 која гласи:

„3) Податоци со кои поблиску ќе се определи предметот на следење – таргетот (број на телефонска или друга корисничка линија, е-маил, адреса и слично) за кое постојат основи за сомневање дека се користи за комуникација во случај кога сторителот не е познат. “

Во точката 3 која станува точка 4, зборовите „сторено кривично дело“ се заменуваат со зборовите „кривично дело за кое се бара следење на комуникациите“.

Точката 4 станува точка 5

Точката 5 која станува точка 6, се менува и гласи:

„6) „Причините поради кои податоците и доказите на друг начин не можат да се обезбедат или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии“.

Во точката 6 која станува точка 7, знакот точка и запирката се заменува со сврзникот „и“.

Точките 7 и 8 се бришат.

Точката 9 станува точка 8.

Во ставот 2 на третиот ред сврзникот „или“ се заменува со сврзникот „и“, а по зборот „предлог“ запирката се заменува со точка, а зборовите до крајот на реченицата се бришат.
.
Во членот 9 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека членот 10 се менува и гласи:

„Барањето за следење на комуникациите се поднесува до судијата на претходната постапка во писмена форма и содржи;
– законски назив на кривичното дело,
– лицето или предмети врз кои ќе се примени посебната истражна мерка следење на момуникации,
– техничките средства кои ќе се применат,
– обемот и местото на спроведување на посебната истражна мерка следење на комуникации,
– сознанијата и доказите врз основа на кои се засноваат основите на сомневање и образложение за причините поради кои податоците или доказите не можат да се соберат на друг начин,
– органот кој треба да ја спроведе наредбата,
– времетраењето на посебната истражна мерка следење на комуникации и
– видот на телекомуникацискиот систем,телефонскиот број или друг податок за идентификација на телекомуникацискиот приклучок“.

(3) Според оспорениот членот 7 од измените на Законот од 2008 година, по членот 11 се додава нов член 11-а кој гласи:

„По исклучок од членот 11 на овој закон, во итни случаи, кога постои опасност од предизвикување на ненадоместлива штета за успешно водење на кривичната постапка, истражниот судија може да издаде усна наредба со која ќе дозволи следење на комуникациите за време од 48 часа, врз основа на поднесено усно барање за следење на комуникациите од страна на надлежниот јавен обвинител.

За поднесеното усно барање за следење на комуникациите од надлежниот јавен обвинител и издадената усна наредба, истражниот судија изготвува службена белешка, што се евидентира во судскиот регистар.

За поднесеното усно барање за следење на комуникациите и издадената усна наредба надлежниот јавен обвинител:

– веднаш го известува Министерството за внатрешни работи за спроведување на усната наредба,
– изготвува службена белешка и
– веднаш, а најдоцна во рок од 24 часа по добиената усна наредба, доставува писмено барање до истражниот судија согласно со членот 10 на овој закон.

Министерството за внатрешни работи и врз основа на добиеното усно известување од надлежниот јавен обвинител, за спроведување на усно издадената наредба изготвува службена белешкаи веднаш пресема мерки за спроведување на наредбата.

Врз основа на поднесеното писмено барање од ставот 3 алинеја 3 на овој член, истражниот судија ќе донесе наредба за следење на комуникациите, најдоцна во рок од 24 часа од неговото поднесување, доколку врз основа на фактите и околностите содржани во барањето оцени дека се исполнети условите од членот 8 на овој закон.

Со наредбата за следење на комуникациите од ставот 5 на овој член Судот ќе дозволи следење на комуникациите за време што е неопходно потребно, но не подолго од 30 дена, вклучувајќи го и времето од 48 часа за кое е издадена наредбата.

Ако истражниот судија не се согласи со писменото барање од ставот 3 алинеја 3 на овој член, по барањето одлучува кривичниот совет на надлежниот суд согласно Законот за кривичната постапка.

Ако во рок од 24 часа од усно издадената наредба надлежниот јавен обвинител не достави писмено барање до истражниот судија, ќе се смета дека не е издадена наредба за следење на комуникациите, што судијата го констатира во службена белешка.

Во случај од ставот 8 на овој член, како и во случај кога кривичниот совет на надлежниот суд го одбил барањето за следење на комуникациите следењето на комуникациите што се врши врз основа на претходно издадена усна наредба се прекинува врз основа на известување од надлежниот јавен обвинител, а податоците собрани со следење врз основа на издадената усна наредба се ништат, согласно со членот 26 на овој закон.

Во членот 11 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека во членот 11-а став 3 алинејата 1 се менува и гласи:
“- веднаш го известува полицискиот службеник на Министерството за внатрешни работи односно припадникот на Управата за финансиска полиција, односно со закон овластеното лице на Царинската управа кој/кое го води случајот, за спроведување на усната наредба, во случај кога следењето на комуникациите се врши од страна на Министерството за внатрешни работи, Управата за финансиска полиција или Царинската управа,“.
Во ставот 4 зборовите: “Министерството за внатрешни работи“ се заменуваат со зборовите: “Полицискиот службеник на Министерството за внатрешни работи, односно припадникот на Управата за финансиска полиција, односно со закон овластеното лице на Царинската управа кој/кое го води случајот“.

Во ставот 5 зборовите: “од членот 8 на“ се заменуваат со зборовите: “утврдени со“.
Во ставот 6 зборовите: “30 дена“ се заменуваат со зборовите: “четири месеци“.
Во ставот 7 зборовите: “кривичниот совет на надлежниот суд“ се заменуваат со зборовите: “надлежниот првостепен суд во совет составен од тројца судии“.
Во ставот 9 зборовите: “кривичниот совет на надлежниот суд“ се заменуваат со зборовите: “советот од ставот 7 на овој член.

(4) Со оспорениот член 8 од измените на Законот од 2008 година, членот 12 се брише.

(5) Според оспорениот член 9 од измените на Законот од 2008 година, во членот 13 став 1 по точка 2 се додава нова точка 3 која гласи.

„3) Податоци со кои поблиску ќе се определи предметот на следење – таргетот (број на телефонски или друга корисничка линија, е-маил, адреса и слично) за кое постојат основи на сомневање дека се користи за комуникација, во случај кога сторителот не е познат. “

Во точката 3 која станува точка 4 зборовите „сторено кривично дело“ се заменуваат со зборовите „кривично дело“.

Точката 4 станува точка 5.

Точката 5 која станува точка 6 се менува и гласи:

„6) Причините поради кои податоците и доказите на друг начин не можат да се обезбедат или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии“.

Точката 6 станува точка 7.
Точките 7 и 8 се бришат.
Точките 9 и 10 стануваат точки 8 и 9.
Ставот 2 се брише.

Ставот 3 кој станува став 2 се менува и гласи:

„Ако во барањето за следење на комуникациите е наведен посебен предлог од членот 10 став 2 на овој закон, наредбата за следење на комуникациите содржи и податоци за домот, другите простории или превозни средства каде што се врши инсталирање, одржување, употреба и отстранување на средствата за следење на комуникациите“.

Со членот 12 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека членот 13 се брише.

(6) Со оспорениот член 10 од измените на Законот од 2008 година, членот 14 се брише.

(7) Со оспорениот член 11 од измените на Законот од 2008 година, членот 15 се менува и гласи:

„Со наредбата за следење на комуникациите истражниот судија ќе дозволи следење на комуникации за време што е неопходно потребно, но не подолго од 30 дена сметано од денот на нејзиното донесување.

Пред истекот на рокот од ставот 1 на овој член доколку овластеното лице од членот 9 (надлежен јавен обвинител по сопствена иницијатива или на предлогг на овластено лице од Министерството за внатрешни работи) на овој закон оцени дека има потреба да се продолжи со следење на комуникациите, должно е до надлежниот јавен обвинител да достави посебен извештај во кој ќе ги наведе резултатите од следењето на комуникациите со предлог за продолжување на рокот за следење на комуникациите, вво кој посебно ќе ги образложи причините поради кои се предлага продолжувањето.

Ако надлежниот јавен обвинител се согласи со предлогот од ставот 2 на овој член или по сопствена иницијатива оцени дека е потребно да се продолжи со следење на комуникациите, пред истекот на рокот од ставот 1 на овој член должен е писмено да го извести истражниот судија за резултатите од следењето на комуникациите со предлог за негово продолжување со посебно оразложение за причините поради кои се предлага продолжување на рококт за следење на комуникациите.

Во случај кога надлежниот јавен обвинител предлага продолжување на рокот за следење на комуникациите пред неговото истекување, истражниот судија, може пред истекот на тој рок да донесе наредба за продолжување на рокот за следење на комуникациите за време не подолго од 30 дена од денот на истекот на рокот чие продолжување се бара.

Продолжување на следење на комуникациите може да се дозволи и по истекот на рокот од ставот 1 на овој член. Во тој случај јавниот обвинител по сопствена иницијатива или на предлог на овластено лице од членот 9 на овој закон должен е до истражниот судија да достави писмен предлог за продолжување на рокот за следење на комуникациите во кој посебно ќе ги образложи приините поради кои се предлага продолжувањето.

Во случај кога надлежниот јавен обвинител предлага продолжување на рокот за следење на комуникации по истекот на рокот од ставот 1 на овој член истражниот судија може најдоцна вво рок од три дена од денот на поднесување на предлогот да донесе наредба за продолжување на рокот за следење на комуникациите, за време не подолго од 30 дена.

Истражниот судија може да дозволува продолжување на рокот за следење на комуникациите најмногу вво вкупно траење од една година, сметајќи го и времето определено со првата наредба издадена за следење на комуникациите.

Во случај на несогласување на истражниот судија со предлогот за продолжување на рокот за следење на комуникации, се постапува согласно со членот 11 став 2 на овој закон
.
Во членот 13 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека:

Во членот 15 став 1 зборовите: “30 дена“ се заменуваат со зборовите: “четири месеци“.
Во ставот 2 зборовите: “овластеното лице од членот 9 на овој закон“ се заменуваат со зборовите: “полицискиот службеник на Министерството за внатрешни работи, односно припадникот на Управата за финансиска полиција, односно со закон овластеното лице на Царинската управа кој/кое го води случајот“, а зборот “посебно“ се брише.
Во ставот 3 зборот “посебно“ се брише.
Во ставот 4 зборовите: “30 дена“ се заменуваат со зборовите: “четири месеци“.
Во ставот 5 зборовите: “овластеното лице од членот 9 на овој закон“ се заменуваат со зборовите: “полицискиот службеник на Министерството за внатрешни работи, односно припадникот на Управата за финансиска полиција, односно со закон овластеното лице на Царинската управа кој/кое го води случајот“.
Во ставот 6 зборовите: “30 дена“ се заменуваат со зборовите: “четири месеци“.
Во ставот 7 зборовите: “една година“ се заменуваат со зборовите: “14 месеци“.

(8) Со оспорениот членот 12 од измените на Законот од 2008 година, членот 17 се менува и гласи:

„Наредбата за следење на комуникации од членот 16, надлежниот јавен обвинител веднаш ја доставува до министерот за внатрешни работи.

Врз основа на доставената наредба од ставот 1 на овој член, министерот за внатрешни работи со решение определува овластено службено лице одговорно за спроведување на издадената наредба.“

Во членот 15 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека членот 17 се менува и гласи:

“Во случај кога следењето на комуникациите се врши од страна на Министерството за внатрешни работи, Управата за финансиска полиција или Царинската управа, надлежниот јавен обвинител издадената наредба ја доставува на полицискиот службеник на Министерството за внатрешни работи, односно припадникот на Управата за финансиска полиција, односно со закон овластеното лице на Царинската управа кој/кое го води случајот“

(9) Со оспорениот член 17 од измените на Законот од 2008 година, членот 22 се менува и гласи:

„Надлежниот јавен обвинител, врз основа на посебниот извештај од членот 19 на овој закон и другите расположиви докази и податоци цени дали ќе поднесе барање за спроведување на истрага.
Во случај кога надлежниот јавен обвинител нема да поднесе барање за спроведување на истрага, материјалите собрани со следење на тие комуникации во запечатена обвивка се архивираат и чуваат во специјализирани простории на јавното обвинителство на начин и под услови ут6врдени со прописите за класифицирани информации, се до истекот на законски утврдениот рок за застареност на кривичното гонење за делата за кои било наредено следење на комуникациите.

По истекот на рокот од ставот 2 на овој член податоците се ништат согласно со член 26 на овој закон.

Во членот 18 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека членот 22 се брише.

(10) Во оспорениот член 24 од измените на Законот од 2008 година е предвидено дека:
„Во членот 29 став 1 зборовите „на лице за кое“ се заменуваат си зборот „кога“, а по зборот „ дека “се додава зборот „ се “.
Во ставот 2 зборовите: „ако не постои друг начин да се дојде до податоците за таквата активност“ се заменуваат со зборовите: „кога на друг начин не можат да се обезбедат податоци за таквата активност или нивното обезбедување би било сврзано со поголеми тешкотии“.

Ставот 3 се менува и гласи:

„Кога во текот на следењето на комуникациите согласно со ставовите 1 и 2 на овиј член, ќе се стекнат сознанија за кривично дело од членот 8 на овој закон ,дотогаш собраните податоци можат да се користат како доказ во кривичната постапка и постапката продолжува согласно со одредбите на овој закон“.

Во членот 27 од измените на Законот од 2012 година е предвидено дека во членот 29 ставот 3 се брише.

4. Согласно член 110 алинеја 1од Уставот, Уставниот суд на Република Македонија одлучува за согласноста на законите со Уставот.

Според член 28 алинеите 1 и 3 од Деловникот на Уставниот суд на Република, Судот ќе ја отфрли иницијативата ако не е надлежен да одлучува и ако постојат други процесни пречки за одлучување по иницијативата.

Со оспорените член 8 и член 10 од измените на Законот од 2008 година, се бришат членовите 12 и 14 од Законот за следење на комуникации. Наводите во иницијативата со кои се оспоруваат посочените членови Судот оцени дека треба да се отфрлат согласно наведените деловнички одредби. Ова затоа што во суштина со истите се бара Судот да ги укине оспорените членови од измените на Законот и да ги врати во правниот поредок претходно важечките одредби кои се бришани. Имајќи ја предвид надлежноста на Уставниот суд утврдена во Уставот на Република Македонија, Судот не е надлежен да врши законодавна функција и да нормира прописи, со враќање во сила на оние одредби кои повеќе не се во правниот поредок, ниту пак, има процесни претпоставки да постапува по иницијативата, односно да ја цени уставната основаност на бришаните одредби а од друга страна уставната неоснованост на одредбите со кои тие биле бришани од Законот.

Исто така, Судот оцени дека и иницијативата во однос на оспорените член 4, член 9, член 17 и член 24 од измените на Законот од 2008 година кои се однесуваат на членовите 8, 13, 22 и 24 од Законот за следење на комуникации, а кои одредби се избришани со измените на Законот од 2012 година, треба да се отфрли согласно член 28 алинеја 3 од Деловникот на Уставниот суд, затоа што по бришењето на одредбите, тие повеќе не се дел од правниот поредок поради што постојат процесни пречки за одлучување на Судот.

Оспорениот член 5 од измените на Законот од 2008 година се однесува на член 10 Законот за следење на комуникации, оспорениот член 7 се однесува на член 11-а од Законот, оспорениот член 11 се однесува на член 15 од Законот, а оспорениот член 12 се однесува на член 17 од Законот. Со измените на Законот од 2012 година, членот 10, членот 11-а, членот 15 и членот 17 од Законот за следење на комуникации се видоизменети и имаат нова содржина, поради што постојат процесни пречки за одлучување на Судот.

5. Врз основа на изнесеното,Судот одлучи како во точката 1 од ова решение.

6. Ова решение Судот го донесе во состав од претседателот на Судот Елена Гошева и судиите: д-р Наташа Габер-Дамјановска, Исмаил Дарлишта, Никола Ивановски, Јован Јосифовски, Вангелина Маркудова, Сали Мурати, д-р Гзиме Старова и Владимир Стојаноски.

У.бр.198/2008
21 мај 2014 година
С к о п ј е
З.б.

ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Македонија
Елена Гошева