72/2006-0-0

Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Македонија и член 71 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр. 70/1992), на седницата одржана на 14 март 2007 година, донесе

1. НЕ СЕ ПОВЕДУВА постапка за оценување на уставноста на член 16, член 22-б, став 1 точка 2 и член 64 од Законот за денационализација („Службен весник на Република Македонија“ бр. 20/1998, 31/2000, 42/2003).

2. Општина Ресен, преку градоначалникот Димитар Бузлевски, на Уставниот суд на Република Македонија му поднесе иницијатива за поведување постапка за оценување на уставноста на членовите од Законо наведени во точката 1 од ова решение.

Според наводите во иницијативата, оспорените одредби биле спротивни на член 2 став 1, член 8, алинеја 3, 4, 6, 7, 9, 10 и 11, член 9, член 15, член 30 став 1, 2 и 3, член 33, член 50 став 2, член 51, член 52 став 4, член 54 став 1, член 55, член 57, член 59, член 68 став 1, алинеја 3 и 4, член 91 алинеја 1, член 114 став 4, член 117 став 3 од Уставот на Република Македонија.

Според подносителот на иницијативата, со оспорените одредби од Законот за денационализација во однос на недвижноста – градежно неизградено земјиште како предмет на денационализација, се водело сметка, односно се фаворизирале само барателите за денационализација, а на штета на сите останати граѓани – физички или правни лица кои имаат стекнати права лично или по пат на наследување, за кои платиле надомест и претприемачки пристапиле во инвестиционен процес, па само затоа што еден дел или целиот имот е предмет на денационализација, биле оставени без каква и да било правна заштита.

Според подносителот на иницијативата, процесот на денационализација мора да се третира како трансформација на општетствената сопственост во приватна, со кој на поранешните сопственици и на нивните наследници им се признава право на сопственост. Но, притоа, законодавецот не утврдил законска рамка, ниту процедура со примена на која ќе се заштитат останатите учесници во правниот промет.

Понатаму подносителот на иницијативата на неколку страници дава осврт и свое толкување на промените во правниот режим на градежното земјиште настанати врз основа на повеќе прописи донесувани во изминатиот период. Притоа, во иницијативата се нагласува дека граѓаните или правните лица на кои според наведените прописи општинскиот народен одбор им давал на користење национализирано градежно неизградено земјиште заради изградба на зграда или друг објект биле должни да платат за тоа користење најмалку толку колку што му се плаќало на поранешниот сопственик на име надоместок за национализираното земјиште. Оттука, според подносителот на иницијативата, правото на трајно користење на градежно неизградено земјиште, низ еден долг историски период го доделувале општините или надлежните министерства на државата со правни акти, во најголем број на случаи со надоместок, а во секој случај заради изградба на градежни објекти согласно тогаш важечките урбанистички планови и сите овие права стекнати преку правни акти и правни дела биле уредно евидентирани во јавните катастарски книги. Граѓаните и правните лица, поради правната сигурност која им ја гарантира Републиката како и поради долгиот период на генерациските и сопственичките промени, немале и немаат законска обврска да проверуваат дали предметното земјиште порано, во еден друг општествен систем со присилни прописи и мерки било одземено од некого. Со Законот за денационализација, според подносителот на иницијативата, се задирало во така стекнатите права на граѓаните и правните лица во интерес на барателите во процесот на денационализација, а на штета на сите останати граѓани, правни лица, Републиката, локалната самоуправа и судовите.

Поаѓајќи од оспорената одредба според која земјиштето се враќа во сопственост во целост или во дел во состојба во која се наоѓа на денот на влегување во сила на овој закон, подносителот на иницијативата укажува дека ниту овој закон, ниту во било кој друг законски или подзаконски акт не биле предвидени законски решенија, односно законска рамка за тоа како треба да се постапува, односно каков правен третман треба да има земјиштето кое е веќе доделено на трајно користење на други физички или правни лица (со или без надоместок), а кои во моментот на влегувањето во сила на законот, истото го имаат во непречено и мирно владение. Во таа смисла, подносителот со иницијативата ги отвора прашањата за валидноста на градежните дозволи на инвеститорите односно судбината на започнатите градежни работи, измените на урбанистичките планови по поднесувањето на барањата за денационализација, трошоците за одржување на градежните објекти во случај на запирање на градежните работи и надоместоткот на штетата и испуштената корист, како и прашањата дали надлежните органи смеат да издаваат одобренија за градење на баратели кои се легитимираат со катастарска јавна книга, дали единиците на локалната самоуправа смеат да наплатуваат надоместок за комунално уредување на градежното земјиште итн.).

Со оспорената одредба од член 64, законодавецот предвидел ништовност на правните дела и едностраните изјави на волја со кои со денот на влегување во сила на Законот се располага со имотот што е предмет на денационализација, како и искористување на таквиот имот со што се создаваат обврски за барателите, но не ги санкционирал, односно не предвидел ништовност на управните и судските акти, како поединечни правни акти кои се подложни на ништовност, и тоа по автоматизам, по сила на Законот, иако Уставот и нашиот правен систем забранувале автоматска ништовност на управните и судските акти, па дури и на правните дела.

Правната несигурност и општата и јавна штета според подносителот на иницијативата, биле уште поголеми, бидејќи граѓаните кои се стекнале со право на градба на објект на тоа земјиште со легитимни правни акти – акт за доделување на земјиште и одобрение за градба пред влегување во сила на законот, со денот на влегување во сила на законот требале да престанат да располагаат и да го искористуваат тоа свое право, без при тоа да им биде одземено правото на трајно користење на земјиштето, поништено одобрението за градба и надоместени сите трошоци кои ги имале во една законита постапка, преку конкретна законска рамка.

Подносителот на иницијативата смета дека недостасува законска рамка со која сите овие прашања би биле регулирани и дека со Законот за денационализација и неговите измени и дополнувања се создавал огромен правен хаос.

Понатаму се наведува дека инвеститорите, физичките и правните лица се оставени на одлука и субјективен избор на барателите од ваквата дискриминаторска постапка за денационализација во која освен барателите на денационализација никој друг, па дури ниту државата, нема никаква правна заштита. Поради оспорените решенија од Законот, во практиката се создавале и натаму ќе се создаваат безброј спорови пред судовите заради решавање на сопственичките односи.

Подносителот на иницијативата смета дека во овој процес Републиката ќе биде оштетена во огромни финансиски размери, многу поголеми отколку самиот процес на национализација и експропријација и реалната штета на тогашните сопственици.

Подносителот на иницијативата предлага при решавањето за основаноста на оваа иницијатива Судот да ги има предвид пресудите на врховниот суд на Република Македонија У. бр. 2666/03 од 5 ноември 2004 година и Узз. Бр. 2/2005 од 12 декември 2005 година.

Подносителот на иницијативата предлага поради изнесените причини, Уставниот суд на Република Македонија да ги поништи член 20 став 1 и 2, член 28 став 2 и член 72 став 1 и 2 од Законот за денационализација („Службен весник на Република Македонија“ бр. 43/2000 – пречистен текст).

Подносителот на иницијативата, исто така, предлага до донесување на конечна одлука по оваа иницијатива, Уставниот суд да донесе решение за запирање на извршувањето на поединечните правни акти или дејствија што се преземени врз основа на оспорените одредби од Законот.

3. Судот на седницата утврди дека според оспорениот член 16 од Законот, недвижност се враќа во сопственост во целост или дел во состојба во која што се наоѓа на денот на влегувањето во сила на овој закон. Според ставот 2 на истиот член, недвижност се враќа како дел, кога не е можно целосно враќање, кога со тоа се согласил барателот и доколку е тоа возможно, ако со друг закон поинаку не е определено.
Судот, исто така, утврди дека според оспорениот член 22 –б став 1 точка 2, градежно земјиште се враќа во сопственост кога не е реализирана целта заради која било одземено градежно земјиште, како и кога била реализирана целта заради која било одземено градежно земјиште, а тоа при поднесувањето на барањето за денационализација претставува градежно неизградено земјиште.
Според оспорениот член 64 став 1 од Законот, со денот на влегувањето во сила на овој закон не е дозволено располагање со имотот што е предмет на денационализација, како и искористување на таков имот со кое се создаваат обврски за барателот. Според ставот 2 на овој член, правните дела и едностраните изјави на волја што се во спротивност со став 1 на овој член се ништовни.

4. Според член 8 став 1 алинеја 3 и 7 од Уставот на Република Македонија владеењето на правото и правната заштита на сопственост претставуваат темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија.

Според член 9 став 2 од Уставот граѓаните пред Уставот и законите се еднакви.

Според Амандман XXI со кој е заменет членот 15 од Уставот, се гарантира правото на жалба против одлуки донесени во постапка во прв степен пред суд. Според ставот 2, правото на жалба или друг вид на правна заштита против поединечни правни акти донесени во постапка во прв степен пред орган на државнатата управа или организација и друг орган што врши јавни овластувања се уредува со закон.

Согласно членот 30 став 1 од Уставот, се гарантира правото на сопственост и правото на наследување. Според ставот 2 сопственоста создава права и обврски и треба да служи за доброто на поединецот и заедницата. Според став 3 на овој член од Уставот, никому не можат да му бидат одземени или ограничени сопственоста и правата кои произлегуваат од неа, освен ако се работи за јавен интерес утврден со закон.

Според член 50 став 2 од Уставот, се гарантира судска заштита на законитоста на поединечните акти на државната управа и на другите институции што вршат јавни овластувања.

Со донесувањето на Уставот и неговата операционализација со законите со кои започна и се остварува процесот на трансформација (приватизација) на општествената сопственост, а особено со донесувањето на Законот за денационализација, на поранешните сопственици и нивните наследници им е признано правото на сопственост, односно правото на враќање во сопственост на одземениот имот. Со овој закон, државата всушност ја исполни својата уставна обврска за признавање на правото на сопственост на поранешните сопственици на кои со присилни прописи во периодот по ослободувањето им беше одземан имот (земоделско земјиште, шуми, пасишта, згради, сточен фонд, опрема, инвентар и сл).

Со Законот за денационализација се определуваат условите и постапката за враќање на имотот и видот, условите и постапката за давање на надоместот за имот одземен во корист на државата.

Согласно членот 1-а од Законот, се враќа имот односно се дава надомест за имот на физички лица и на верски храмови, манастири и вакафи одземени од 2 август 1944 година: 1) врз основа на прописите со кои е вршено општо одземање и ограничување на сопственоста; 2) врз основа на прописите за одземање на имот заради остварување на општокорисни цели, како и имот експропиран заради остварување на општокорисни цели, односно општ интерес, ако не се исполнети условите за враќање на имотот според одредбите за експропријација и 3) без правна основа.

Според член 8 од Законот, враќањето и надоместот за одземен имот се врши без право на надомест на обична штета и надомест за испуштена корист.

Според член 9 од Законот, не се враќа во сопственост поради постоење на јавен интерес, а се дава надомест за: 1) имот кој по одземањето според закон станал добро во општа употреба и тоа: јавни плоштади, улици, сообраќајници, паркови, јавно-сообраќајни површини и други објекти на комунална инфраструктура; 2) имот кој се користи и е во функција за потребите на одбраната и безбедноста на Република Македонија; 3) неизградено градежно земјиште на кое според урбанистичкиот план е предвидена изградба на објекти од точките 1) и 2) на овој член и на други објекти од јавен интерес и 4) имот кој по одземањето се користи за вршење на дејности од јавен интерес утврден со закон.

Според член 9-а од Законот, не се враќа во сопственост, а се дава надомест за: 1) имот на кој до денот на влегувањето во сила на овој закон право на сопственост стекнало друго физичко или правно лице со правно дело или одлука на надлежен орган и 2) национализиран сточен фонд (стада овци, кози, крупен добиток и друг сточен фонд).

Според член 10 од Законот, начинот и постапката за утврдување на вредноста на имотот во државна сопственост кој е предмет на денационализација, со пропис го определува Владата на Република Македонија.

Според член 11 од Законот, право да поднесе барање за денационализација има поранешниот сопственик, односно лицата кои се негови наследници, според прописите за наследување (барател).

Според член 13 од Законот, во постапката за денационализација се применуваат одредбите на Законот за општа управна постапка доколку со овој закон поинаку не е определено.

Според член 14-а од Законот, постапката за денационализација е итна.

Согласно член 49 од Законот, барањето може да се поднесе во рок од пет години од денот на влегувањето во сила на овој закон. По истекот на рокот од ставот 1 на овој член, барање за враќање на имот може да се поднесе само доколку во меѓувреме не настапиле правни и фактички промени, а најдоцна во рок од седум години од денот на влегувањето во сила на овој закон. Според ставот 2 од овој член, по истекот на рокот од седум години од денот на влегувањето во сила на овој закон може со тужба во парнична постапка да се бара плаќање на надомест, а враќање на имот само ако нема правни и фактички пречки.

Согласно член 61 став 2 од Законот, заинтересираните лица можат своите права спрема лицата на кои им е вратен имотот или платен надомест според одредбите од овој закон да ги остваруваат со тужба пред надлежниот суд во рок од пет години по правосилноста на решението за денационализација.

Денационализацијата преставува мерка на државата, изразена преку законски акт со која се враќа во сопственост некој претходно одземен имот, односно се враќа правото на сопственост во првобитна состојба, при што доколку враќањето е невозможно (поради тоа што на тој имот во меѓувреме бил утврден јавен интерес или тој воопшто не може да се врати поради тоа што престанал да постои), државата обезбедува надомест.

Оттука и Законот е систематизиран така што во посебна Глава II „Враќање во сопственост“ ги уредува прашањата за тоа кој имот е предмет на враќање и под кои услови. Прашањето за надоместокот во случај кога не е можно враќање е регулирано во посебна Глава III од Законот со наслов „Надомест“. Двете оспорени одредби од член 16 и член 22-б, став 1 точка 2 се поместени во Глава II за враќање во сопственост, додека пак оспорената одредба од членот 64 е содржана во делот на преодните и завршните одредби на Законот.

Наведените одредби подносителот на иницијативата ги оспорува од гледна точка на положбата на физичките и правните лица кои имаат стекнати права над имотот, односно градежно земјиште кое е предмет на денационализација и кои, според наводите во иницијативата, биле оставени без каква и да е правна заштита бидејќи Законот за денационализација ги фаворизирал само барателите за денационализација.

Поаѓајќи од самиот концепт на Законот за денационализација и неговата основна цел – враќање на имотот на поранешните сопственици на кои со присилни прописи им бил одземен тој имот, јасно произлегува дека Законот за денационализација всушност е донесен во корист на поранешните сопственици и нивните наследници. При тоа особено треба да се има предвид дека правото на сопственост на поранешните сопственици и нивните наследници врз одземените имоти е признато со донесување на Уставот на Република Македонија. Ваквиот став Уставниот суд на Република Македонија го има искажано во Одлука У. бр. 120/1998 од 10 март 1999 година во чиешто образложение е наведено: „Во таа смисла, денационализацијата сватена како процес на враќањето во сопственост на имот, односно давање надомест за имот одземен во корист на државата, законодавецот го третира во контекст на трансформацијата, односно приватизацијата на општествената сопственост, заштитувајќи ги директно или индиректно правата на поранешните сопственици, а самиот начин, услови и постапка на овој процес ги уредува со Законот за денационализација“. Ова јасно упатува на тоа дека законот е донесен за поранешните сопственици и нивните наследници при што првенствено треба да се имаат предвид нивните имотни права и интереси, а не првенствено интересите на државата или на други субјекти. Поранешните сопственици и корисниците на имотот според тоа не се во еднаква правна положба и не можат да бидат подведени под еднаков режим при уредувањето на прашањето за денационализацијата. Токму од овие причини, Законот за денационализација како странки во постапката ги определил само барателот на имотот (поранешен сопственик односно, негов наследник) и јавниот правобранител кој ги штити интересите на државата, а не и други заинтересирани лица.

Меѓутоа, и покрај фактот што постапката за денационализација е скратена управна постапка со цел одземениот имот да биде вратен на поранешните сопственици, односно нивни наследници во што е можно пократок рок, законодавецот водејќи се од принципот на владеење на правото не испуштил од вид дека и во оваа постапка можно е да се јават одредени прашања, односно барања кои треба да се решаваат пред суд поради што не ја исклучил можноста во определени случаи, било во текот на постапката за денационализација или по нејзиното завршување да се водат спорови пред суд.

Оттука, според Судот, произлегува дека целта на законодавецот била да се врати имотот на поранешните сопственици, но истовремено водејќи сметка за интересите на други заинтересирани лица кои имаат некакво право спрема лицата на кои им е вратен имотот или платен надомест, на кои им дава можност во рок од пет години по правосилноста на решението за денационализација да покренат судска постапка заради заштита на нивните права и интереси. Со еден збор, интенцијата на законодавецот била во скратена постапка да се воспостави и заштити сопственоста која била одземена од државата, а не и да го заштити корисникот на имотот, кој своите права и интереси може да ги остварува според други одредби од законот за денационализација (член 61 став 2 од Законот според кој, заинтересираните лица можат своите права спрема лицата на кои им е вратен имот или платен надомест според одредбите од овој закон да ги остваруваат со тужба пред надлежниот суд во рок од пет години по правосилноста на решението за денационализација).

Оттука, Судот смета дека се неосновани наводите во иницијативата дека Законот за денационализација ги фаворизирал барателите за денационализација, а на штета на останатите граѓани, односно корисниците на градежното неизградено земјиште. Имајќи ја предвид целта на Законот за денационализација, сосема јасно произлегува дека корисниците на имотот што е предмет на денационализација и поранешните сопственици, односно нивните наследници на кои им се враќа имотот во постапката за денационализација не се наоѓаат во еднаква правна положба. Токму од овие причини Судот оцени дека оспорените одредби не можат да се стават под сомнение на уставната одредба од членот 9, според која граѓаните пред Уставот и законите се еднакви, бидејќи уставното начело за еднаквост на граѓаните го обврзува законодавецот при регулирањето на определени односи тие односи да ги уреди под еднакви услови што ќе важат за сите граѓани што се наоѓаат во таква положба.

Поаѓајќи од целта на законот, произлегува и потребата сите три оспорени одредби да се анализираат заедно и во контекст на целта поради кој е донесен законот, бидејќи сите тие се во функција на оставарување на таа цел на законот – враќање на одземениот имот.

Како што беше претходно наведено, денационализацијата претставува мерка на државата односно добра волја на државата изрезена преку законски акт со кој се враќа во сопственост некој претходно одземен имот, односно се враќа сопственоста, а доколку тоа не е можно државата обезбедува надоместок. Во таа смисла, во Законот е содржано општото правило (во оспорената одредба од членот 16) според која недвижноста се враќа во сопственост во целост или дел во состојба во којашто се наоѓа на денот на влегувањето во сила на овој закон, односно дека недвижноста се враќа како дел, кога не е можно целосно враќање, ако со тоа се согласил барателот и доколку тоа е возможно. Оваа одредба всушност има карактер на општа одредба за враќање во сопственост на недвижен имот. Враќањето на сопственоста на одземен имот во зависност од видот на имотот што се враќа (земјоделско земјиште, шуми, шумско земјиште, пасишта, градежно земјиште, станбени згради и станови, деловни згради и деловни простории) е уредено со посебни одредби од оваа Глава, меѓу кои е и оспорената одредба од член 22-б која се однесува на градежното земјиште, чиј став 1 точка 2 е оспорена со оваа иницијатива. Оваа оспорена одредба се однесува на враќањето во сопственост на градежно земјиште кое при поднесување на барањето за денационализација е неизградено, било поради тоа што не била реализирана целта заради која било одземено градежното земјиште, или пак во случај кога била реализирана целта заради која било одземено земјиштето, а тоа при поднесување на барањето за денационализација претставува градежно неизградено земјиште (пр. земјиштето било одземено заради изградба на определен објект, објектот бил изграден, но во меѓувреме е срушен, непостои и земјиштето е неизградено).

Оваа одредба од Законот, подносителот на иницијативата ја оспорува од гледна точка на корисниците на земјиштето кои започнале со градба, односно добиле градежни дозволи за изградба врз земјиште кое подоцна станало предмет на денационализација.

Фактот што корисникот на градежното неизградено земјиште требал да започне или започнал со градба врз земјиште кое со стапувањето во сила на Законот за денационализација станало предмет на денационализација, според мислењето на Судот, не е од значење за оцена на уставноста на оспорената одредба, бидејќи се работи за фактичко прашање поврзано со примената на законот, односно поврзано со разрешувањето на конкретни, новонастанати имотно-правни односи, кои бараат утврдување на фактичка состојба дали и кога започнала градбата, дали е со уредна документација или не, дали станува збор за реализација на урбанистичкото планирање на просторот за јавен интерес или не и други податоци и факти, кои според Судот, во случај на спор, можат да се разрешуваат со тужба пред надлежниот суд.

Токму во оваа насока Судот ја толкува и третата оспорена одредба, од оспорениот член 64 која забранува секаво располагање со имотот што е предмет на денационализација, како и искористување на таков имот со кое се создаваат обврски за барателот и предвидува ништовност на правните дела и едностраните изјави на волја спротивни на оваа забрана. Со оваа одредба, всушност се заштитува имотот предмет на денационализација и правата на поранешните сопственици врз тој имот, со што се овозможува остварување на целта на законот, односно враќање на имотот на поранешните сопственици. На оваа линија е и толкувањето на Врховниот суд на Република Македонија кој во предметот У. бр. 2666/03 од 5 ноември 2004 го искажал следниов став: „По влегувањето во сила на Законот за денационализација не е дозволена фактичка и правна промена на недвижноста. Конкретно ова значи дека после влегувањето во сила на Законот за денационализација не е дозволено со недвижноста што е предмет на денационализацијата да се располага, не е дозволена на неа да се изведуваат градежни работи и градат објекти, да се надградува, доградува, руши и слично и не е дозволено да се издаваат акти со кои на други лица им се дава право да преземаат одредени работи на недвижноста. Доколку пак, пред стапувањето во сила на Законот за денационализација биле издадени одредени акти, како одобренија за градење, доградување, надградување, преправање и слично, истите не можат да бидат основ за менување на состојбата на недвижноста. Тие, според мислењето на Судот, престануваат да важат. Ова, воедно е и очекуван и логичен епилог од аспект на целта која требало да се постигне со Законот за денационализација. Целта пак на Законот е да се врати имотот на сопствениците, односно нивните наследници, кој им бил одземен поради причините наведени во него во состојба во која се наоѓал во времето кога влегол во сила“.

Мирното и непречено владение врз градежно неизградено земјиште на корисникот на тоа земјиште, според мислењето на Судот, не може да му конкурира на правото на сопственост на поранешните сопственици кое ужива уставна гаранција и заштита во одредбата од членот 30 од Уставот. Оттука, и оспорените одредби од Законот за денационализација се во функција на остварување на целта на денационализацијата – враќањето на имотот на поранешните сопственици, и тие воопшто не можат да се доведат под сомнение на членот 30 од Уставот кој всушност и ја гарантира сопственоста и кој само од аспект на поранешните сопственици, односно нивните наследници може да се доведува во контекст на прашањето за денационализација.

Воедно, со одредбите од Глава IV од Законот за сопственост и други стварни права („Службен весник на Република Македонија“ бр. 18/2001) се уредени стекнувањето, заштитата и престанокот на правото на сопственост. Во тие рамки, се одредбите за градење на земјиште, градење на туѓо земјиште, несовесен градител и совесен сопственик, совесен градител, а сопственикот не знаел за градбата и други прашања поврзани со градењето на земјиште, кои се законска рамка при одлучувањето на судовите во конкретни имотно-правни спорови на граѓаните пред судовите. Ова е надвор од материјата за денационализацијата и прашањето дали Законот за денационализација треба да се занимава со заштита на граѓаните кои со дозвола за градба (совесни градители) треба да градат или веќе изградиле на денационализран имот, наспроти членот од Законот за денационализација кој се однесува да не се располага со тој имот кој е процесуиран или решен во постапките за денационализација, е прашање кое нема основа за да се спротивстави на концептот на денационализацијата. Во овој концепт изразен во законските одредби, законодавецот водел сметка и за правата на корисниците на имотот на државата кој е предмет на денационализација, особено со одредбите за проценување на зголемена или намалена вредност со повеќегодишното туѓо користење на имотот пред денационализацијата. Така, според член 17 од Законот за денационализација, за недвижност чија вредност по одземањето е зголемена, на барателот му се понудува по следниов приоритет: 1) враќање во сопственост на недвижноста доколку барателот ја плати разликата за зголемената вредност на недвижноста; 2) воспоставување сопственички дел до висината на првобитната вредност на недвижноста и 3) давање надомест. Според член 18 од Законот, недвижноста чија вредност по одземањето е намалена, се враќа во сопственост со давање надомест за разлика за намалената вредност на недвижност. Во однос на зголемената или намалената вредност, државата врши проценка и го задолжува лицето кому му го враќа имотот да ја плати зголемената вредност на имотот, и обратно, му се надоместува намалената вредност. Но понатаму, државата е таа која со повеќегодишните корисници ги разрешува нивните инвестициони и други работи со тој имот кој им бил даден на користење (закуп). Значи, со иницијативата во овој предмет се задира во прашања кои не можат да бидат основ за уставно-судско оспорување на одредби од Законот за денационализација, а воедно станува збор и за примената на законот што е надвор од надлежноста на Уставниот суд.

Поради наведеното, Судот утврди дека оспорените одредби од член 16, член 22-б, став 1 точка 2 и член 64 од Законот за денационализација не можат да се доведат под сомнение за нивната согласност со одредбите од Уставот на кои се повикува подносителот на иницијативата.

5. Врз основа на изнесеното, Судот одлучи како во точката 1 од ова решение.

6. Ова решение Судот го донесе со мнозинство гласови во состав од претседателот на Судот Махмут Јусуфи и судиите д-р Трендафил Ивановски, Лилјана Ингилизова – Ристова, Мирјана Лазарова Трајковска, Вера Маркова, Бранко Наумоски, д-р Бајрам Положани, Игор Спировски и д-р Зоран Сулејманов.

У.бр. 72/2006
14 март 2007
С к о п ј е

ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Македонија
Махмут Јусуфи