У.бр.97/2024 – Уставен суд на Република Северна Македонија

Уставен суд на
Република Северна Македонија
У.бр.97/2024
Скопје, 11.12.2024 година

Уставниот суд на Република Северна Македонија, во состав д-р Дарко Костадиновски, претседател на Судот и судиите м-р Татјана Васиќ-Бозаџиева, д-р Јадранка Дабовиќ-Анастасовска, Елизабета Дуковска, Добрила Кацарска, д-р Ана Павловска-Данева и м-р Фатмир Скендер, врз основа на член 110 од Уставот на Република Северна Македонија, член 38 алинеи 1 и 3 и член 73 алинеја 3 од Актот на Уставниот суд на Република Северна Македонија („Службен весник на Република Северна Македонија” бр.115/2024), на седницата одржана на 11 декември 2024 година, донесе

Р Е Ш Е Н И Е

СЕ ОТФРЛА иницијативата за поведување постапка за оценување на уставноста на член 222 од Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.302/20) и член 5 од Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.122/21).

Образложение

Тодор Петров, претседател на организацијата „Светски македонски конгрес”, до Уставниот суд на Република Северна Македонија, поднесе иницијатива за оценување на уставноста на одредбите од законите означени во диспозитивот од ова решение.

Според наводите во иницијативата, оспорените законски одредби не се во согласност со резултатите од референдумите одржани на 8 септември 1991 година и 30 септември 2018 година. Во иницијативата се цитираат членовите 1, 2, 8, 9, 11, 15, 25, 27, 51, 52, 73, 75, 118 и 119 од Уставот на Република Северна Македонија. Причините за спротивност со уставните одредби се изнесени преку образложението на иницијативата.

Во иницијативата се прикажува Резултатот од референдумот во Република Македонија, одржан на 8 септември 1991 година („Службен весник на Република Македонија“ бр.43/1991), утврден од Републичката комисија за спроведување на референдумот. Исто така, во иницијативата се прикажува Извештајот за конечните резултати од гласањето на референдумот на државно ниво, 30 септември 2018 година („Службен весник на Република Македонија“ бр.186/2018) усвоен од Државната изборна комисија.

Според подносителот, со резултатите од одржаните референдуми е одлучено за суверена и самостојна држава Македонија без додавки и придавки. Понатаму, се појаснува дека речиси 2/3 од граѓаните на референдумот одржан на 30 септември 2018 година не гласале „за членство во ЕУ и НАТО” и не го прифатиле Договорот помеѓу Република Македонија и Република Грција од 17 јуни 2018 за промена на името на државата и идентитетот на македонскиот народ, па Државната изборна комисија констатирала дека одлуката по референдумското прашање од 2018 година не била усвоена бидејќи не гласале повеќе од половина од вкупниот број граѓани запишани во избирачкиот список.

Според наводите на подносителот во иницијативата, уставноста и законитоста во Републиката се остварува, меѓу другото, преку согласност на Уставот, законите и подзаконските акти со одлуките донесени на референдум. Притоа наведува дека „со Устав, закон и подзаконски акт не се менува одлука на референдум, одлука донесена на референдум се менува само со одлука донесена на референдум“. Суспензија и непочитување на одлука на референдум, според подносителот, претставува кривично дело. Така, подносителот смета дека институциите на власта се должни Уставот и законите да ги усогласат со одлуките на референдум како највисок институт на суверенитетот, а Собранието е должно безусловно да ги имплементира одлуките на референдумите, бидејќи според членовите 1 и 2 од Уставот суверенитетот произлегува од граѓаните и им припаѓа на граѓаните кои власта ја остваруваат преку демократски избрани претставници по пат на референдум како највисок институт на суверенитетот. Во контекст на изнесеното, подносителот смета дека произлегува спротивноста со член 51 од Уставот, како и со член 73 став 4 од Уставот којшто предвидува дека одлуката донесена на референдум е задолжителна.

Иницијативата продолжува со наводи за промената на името на државата врз основа на Спогодбата, односно Договорот помеѓу Република Македонија и Република Грција од 17 јуни 2018 година кој меѓународен договор не е дел од внатрешниот правен поредок на државата бидејќи истиот не е ратификуван во согласност со Уставот и е спротивен на членовите 75, 118 и 119 од Уставот, бидејќи не е склучен од претседателот на Републиката кој воедно не го потпишал Указот за прогласување на Законот за ратификација на Спогодбата помеѓу Република Македонија и Република Грција.

Врз основа на изнесеното, подносителот смета дека промената на името на државата во возачките дозволи и возачките книшки е во спротивност со резултатите од одржаните референдуми од 8 септември 1991 година и 30 септември 2018 година, со што се суспендира владеењето на правото, се повредува физичкиот и моралниот интегритет на човекот, достоинството и угледот на секој граѓанин. Воедно, со оспорените одредби се наметнува повратно дејство кое е понеповолно за граѓаните, од причина што Владата и Собранието го промениле името на државата, наметнувајќи им рок до 12 февруари 2024 година за промена на возачките дозволи и возачки книшки на сопствен трошок, иако нивните лични исправи сè уште важат, за што се повикува на член 304 од Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата кој го уредува рокот на важење на возачката дозвола. Со определување на наведениот датум, како задолжителен рок за промена на личните документи, се суспендира гарантираното право на жалба со Амандманот 21 од Уставот и се повредува правото на слободно движење на граѓаните на територијата на Републиката, предвидено со член 27 од Уставот.

Од наведените причини, подносителот предлага Уставниот суд да поведе постапка за оценување на уставоста и да ги поништи оспорените одредби, како и да ги запре од извршување поединечните акти и дејствија преземени врз основа на оспорените одредби.

На седницата Судот утврди дека со оспорениот член 222 од Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.302/20) е предвидено дека низ целиот текст на Законот зборовите: „Република Македонија“ се заменуваат со зборовите: „Република Северна Македонија“.

Судот на седницата, исто така, утврди дека со оспорениот член 5 од Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.122/2021) е предвидено дека возачките дозволи и возачките книшки кои го содржат натписот „Република Македонија“ издадени до денот на започнувањето на примената на овој закон, ќе важат до истекот на рокот на важење кој е наведен во возачката дозвола, најдоцна до 12 февруари 2024 година.

III

Согласно со член 110 алинеи 1 и 2 од Уставот, Уставниот суд на Република Северна Македонија одлучува за согласноста на законите со Уставот и за согласноста на другите прописи и на колективните договори со Уставот и со законите.

Според член 38 алинеи 1 и 3 од Актот на Уставниот суд на Република Северна Македонија, Уставниот суд ќе ја отфрли иницијативата ако не е надлежен да одлучува за барањето и ако постојат други процесни пречки за одлучување по иницијативата.

Законските одредби кои се предмет на иницијативата се оспорени од аспект на несогласноста со Резултатот од референдумот во Република Македонија, одржан на 8 септември 1991 година („Службен весник на Република Македонија“ бр.43/1991), утврден од Републичката комисија за спроведување на референдум и Извештајот за конечните резултати од гласањето на референдумот на државно ниво, 30 септември 2018 година („Службен весник на Република Македонија“ бр.186/2018), усвоен од Државната изборна комисија. Подносителот смета дека промена на името на државата во возачките дозволи и возачките книшки е во спротивност со резултатите од одржаните референдуми, а со тоа спротивна и на уставните одредби наведени во иницијативата.

По однос на прашањата покренати со иницијативата, во конкретниот случај, според Судот, не се исполнети условите да се впушти во оценка на основаноста на наводите за усогласување на Уставот и законите со резултатите од референдумите, на што во суштина се сведува барањето за оцена на уставноста на член 222 од Законот во иницијативата. Имено, Резултатот од референдумот во Република Македонија, одржан на 8 септември 1991 година и Извештајот за конечните резултати од гласањето на референдумот на државно ниво, 30 септември 2018 година, не се подзаконски акти кои доуредуваат конкретна регулатива, туку акти донесени во функција на спроведените референдуми. Впрочем, ова е став на Уставниот суд изразен во Решението У.бр.17/2020 и У.бр.23/2020 од 18.10.2023 година.

Тргнувајќи од содржината и правниот карактер којшто го имаат овие акти и имајќи ја предвид надлежноста на Уставниот суд определена во член 110 од Уставот, произлегува дека оценката на ваквите наводи не спаѓа во надлежност на Судот.

Воедно, имајќи ја предвид надлежноста на Судот определена во цитираната уставна одредба не се исполнети условите за уставно-судска анализа на наводите од иницијативата кои се однесуваат на содржината на актите кои претходеле на промена на името на државата.

Оттука, според Судот, член 222 од Законот не може да се анализира од аспект на наводите за оспорување кои се изнесени со иницијативата од каде произлегува дека за овој дел од иницијативата исполнети се условите за отфрлање, согласно член 38 алинеја 1 од Актот на Уставниот суд.

Во претходната постапка и на седницата, Судот утврди дека на седница на Собранието на Република Северна Македонија, одржана на 12 февруари 2024 година, е донесен Законот за изменување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ број 33/2024 од 12 февруари 2024 година).

Во член 1 од Законот се наведува дека во Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ број 122/21), во членот 5 зборовите: „12 февруари 2024 година“ се заменуваат со зборовите: „31 декември 2024 година“.

Според член 2, Законот влегува во сила со денот на објавувањето во „Службен весник на Република Северна Македонија“.

Од утврдената фактичка состојба произлегува дека член 5 од Законот за изменување и дополнување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ број 122/21), престанал да важи на 12 февруари 2024 година, односно со денот на објавувањето на Законот за изменување на Законот за безбедност на сообраќајот на патиштата („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.33/2024).

Со оглед на тоа дека оспорениот член 5 од Законот не е повеќе во правниот поредок, истиот е изменет и има нова содржина, поради што постојат процесни пречки за одлучување по иницијативата, од каде Судот цени дека во овој дел се исполнети условите за отфрлање на иницијативата, согласно со член 38 алинеја 3 од Актот на Уставниот суд.

Врз основа на сето наведено, според Судот, не се исполнети условите од член 37 од Актот на Уставниот суд за запирање на извршувањето на поединечните акти или дејствија што се преземаат врз основа на оспорените одредби.

Врз основа на наведеното, Судот одлучи како во диспозитивот на ова решение.

ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Северна Македонија,
д-р Дарко Костадиновски

* * *

Gjykata Kushtetuese e
Republikës së Maqedonisë së Veriut
U.nr.97/2024
Shkup, 11.12.2024

Gjykata Kushtetuese e Republikës së Maqedonisë së Veriut, në përbërje të dr.Darko Kostadinovski, kryetar i Gjykatës dhe gjykatësve mr.Tatjana Vasiq – Bozaxhieva, dr.Jadranka Daboviq – Anastasovska, Elizabeta Dukovska, Dobrilla Kacarska, dr.Ana Pavllovska – Daneva dhe mr.Fatmir Skender, në bazë të nenit 110 të Kushtetutës së Republikës së Maqedonisë së Veriut dhe nenit 38 alinetë 1 dhe 3, si dhe nenit 73 alinesë 3 të Aktit të Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Maqedonisë së Veriut (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut” numër 115/2024), në seancën e mbajtur më 11 dhjetor të 2024, miratoi

A K T V E N D I M

HIDHET POSHTË iniciativa për inicimin e procedurës për vlerësimin e kushtetutshmërisë së nenit 222 të Ligjit për ndryshim dhe plotësim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut” nr.302/20) dhe të nenit 5 të Ligjit për ndryshim dhe plotësim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut” nr.122/21).

Arsyetim

Todor Petrov, kryetar i organizatës “Kongresi Botëror Maqedonas”, para Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Maqedonisë së Veriut parashtroi iniciativë për vlerësimin e kushtetutshmërisë së dispozitave të ligjeve të theksuara në dispozitivin e këtij aktvendimi.

Sipas pretendimeve në iniciativë, dispozitat ligjore të kontestuara nuk janë në përputhje me rezultatet e referendumeve të mbajtura më 8 shtator të vitit 1991 dhe më 30 shtator të vitit 2018. Në iniciativë citohen nenet 1, 2, 8, 9, 11, 15, 25, 27, 51, 52, 73, 75, 118 dhe 119 të Kushtetutës së Republikës së Maqedonisë së Veriut. Arsyet në lidhje me kundërshtimin sa i përket dispozitave kushtetuese janë pasqyruar në arsyetimin e iniciativës.

Në iniciativë, pasqyrohet Rezultati i referendumit në Republikën e Maqedonisë, i mbajtur më 8 shtator të vitit 1991 (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë” nr.43/1991), i përcaktuar nga Komisioni Republikan për Zbatimin e Referendumit. Po ashtu, pasqyrohet edhe Raporti mbi rezultatet përfundimtare të votimit të referendumit në nivel shtetëror, më 30 shtator të vitit 2018 (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë” nr.186/2018), i miratuar nga Komisioni Shtetëror i Zgjedhjeve.

Sipas parashtruesit, me rezultatet e referendumeve të mbajtura është vendosur për një Maqedoni si shtet sovran dhe i pavarur pa shtesa dhe mbiemra. Ai thekson se pothuajse 2/3 e qytetarëve në referendumin e mbajtur më 30 shtator të vitit 2018 nuk kanë votuar “pro anëtarësimit në BE dhe NATO” dhe nuk e kanë pranuar Marrëveshjen ndërmjet Republikës së Maqedonisë dhe Republikës së Greqisë të datës 17 qershor të vitit 2018 për ndryshimin e emrit të shtetit dhe identitetit të popullit maqedonas, ndërsa Komisioni Shtetëror i Zgjedhjeve ka konstatuar se vendimi lidhur me çështjen e referendumit të vitit 2018 nuk është miratuar, pasi nuk kanë votuar më shumë se gjysma e numrit të përgjithshëm të qytetarëve të regjistruar në listën zgjedhore.

Sipas pretendimeve të parashtruesit të iniciativës, kushtetutshmëria dhe ligjshmëria në Republikë realizohen, ndër tjerash, përmes përputhshmërisë së Kushtetutës, ligjeve dhe akteve nënligjore me vendimet e miratuara në referendum. Ndërkaq, thekson se “me Kushtetutë, ligj apo akt nënligjor nuk mund të ndryshohet një vendim i miratuar në referendum, por vendimi i miratuar në referendum mund të ndryshohet vetëm me një vendim tjetër të miratuar në referendum”. Sipas parashtruesit, pezullimi apo mosrespektimi i një vendimi të referendumit përbën vepër penale. Në këtë mënyrë, parashtruesi konsideron se institucionet shtetërore detyrohen që Kushtetutën dhe ligjet t’i harmonizojnë me vendimet e miratuara në referendum, si instituti më i lartë i sovranitetit, ndërsa Kuvendi detyrohet t’i zbatojë pa kushte vendimet e referendumeve, pasi sipas neneve 1 dhe 2 të Kushtetutës, sovraniteti buron nga qytetarët dhe u përket atyre, të cilët e ushtrojnë pushtetin përmes përfaqësuesve të përzgjedhur në mënyrë demokratike ose përmes referendumit, si instituti më i lartë i sovranitetit. Në këtë kontekst, iniciuesi vlerëson se ekziston mospërputhje me nenin 51 të Kushtetutës, si dhe me nenin 73 paragrafi 4 të Kushtetutës, i cili parashikon se vendimi i miratuar në referendum është i detyrueshëm.

Iniciativa vijon me pretendimet lidhur me ndryshimin e emrit të shtetit në bazë të një Marrëveshjeje, përkatësisht Marrëveshjes ndërmjet Republikës së Maqedonisë dhe Republikës së Greqisë më datë 17 qershor të vitit 2018, e cila nuk është pjesë e rendit të brendshëm juridik të shtetit, pasi që nuk është ratifikuar në përputhje me Kushtetutën dhe është në kundërshtim me nenet 75, 118 dhe 119 të Kushtetutës, për shkak se nuk është nënshkruar nga Kryetari i Republikës, i cili gjithashtu nuk e ka nënshkruar Dekretin për shpalljen e Ligjit për Ratifikimin e Marrëveshjes ndërmjet Republikës së Maqedonisë dhe Republikës së Greqisë.

Në bazë të lartpërmendurës, iniciuesi konsideron se ndryshimi i emrit të shtetit në patentën e shoferit dhe në librezën e shoferit është në kundërshtim me rezultatet e referendumeve të mbajtura më 8 shtator të vitit 1991 dhe më 30 shtator të vitit 2018, me ç’rast pezullohet parimi i sundimit të ligjit dhe cenohet integriteti fizik e moral i njeriut, dinjiteti dhe reputacioni i çdo qytetari. Njëherazi, me dispozitat e kontestuara imponohet efekti prapaveprues, më i pafavorshëm për qytetarët, për shkak se Qeveria dhe Kuvendi kanë ndryshuar emrin e shtetit, duke u vendosur atyre afat deri më 12 shkurt të vitit 2024 për ndryshimin e patentë shoferit dhe librezës së shoferit me shpenzimet e tyre, edhe pse dokumentet e tyre personale ishin ende të vlefshme, me ç’rast mbështet në nenin 304 të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor, i cili rregullon çështjen e afatit të vlefshmërisë së patentë shoferit. Duke përcaktuar datën e lartpërmendur si afat të detyrueshëm për ndryshimin e dokumenteve personale, pezullohet e drejta e garantuar e ankesës, e parashikuar me Amendamentin 21 të Kushtetutës dhe cenohet e drejta e qytetarëve për lëvizje të lirë në territorin e Republikës, e parashikuar me nenin 27 të Kushtetutës.

Për këto arsye, parashtruesi propozon që Gjykata Kushtetuese të iniciojë procedurë për vlerësimin e kushtetutshmërisë dhe të shfuqizojë dispozitat e kontestuara, si dhe të ndalojë zbatimin e akteve dhe veprimeve të veçanta, të ndërmarra në bazë të dispozitave të kontestuara.

Në seancë, Gjykata konstatoi se me nenin 222 të kontestuar të Ligjit për plotësim dhe ndryshim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut” nr.302/20) është parashikuar që në të gjithë tekstin e Ligjit fjalët “Republika e Maqedonisë” të zëvendësohen me fjalët “Republika e Maqedonisë së Veriut”.

Gjykata, në seancë, gjithashtu konstatoi se me nenin 5 të kontestuar të Ligjit për plotësim dhe ndryshim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut” nr.122/2021) është parashikuar që patentë shoferi dhe libreza e shoferit që përmbajnë mbishkrimin “Republika e Maqedonisë”, të lëshuara deri në ditën e fillimit të zbatimit të këtij ligji, do të jenë të vlefshme deri në përfundimin e afatit të vlefshmërisë së shënuar në patentën e shoferit, por jo më vonë se deri më 12 shkurt të vitit 2024.

III

Sipas nenit 110, alinetë 1 dhe 2 të Kushtetutës, Gjykata Kushtetuese e Republikës së Maqedonisë së Veriut vendos mbi përputhshmërinë e ligjeve me Kushtetutën dhe mbi përputhshmërinë e rregullave të tjera dhe marrëveshjeve kolektive me Kushtetutën dhe me ligjet.

Sipas nenit 38, alinetë 1 dhe 3 të Aktit të Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Maqedonisë së Veriut, Gjykata Kushtetuese do ta hedhë poshtë iniciativën nëse nuk është kompetente për të vendosur mbi kërkesën dhe nëse ekzistojnë pengesa të tjera procedurale për vendimmarrje mbi iniciativën.

Dispozitat e ligjit që janë lëndë e iniciativës kontestohen në aspekt të mospërputhshmërisë me Rezultatin e referendumit në Republikën e Maqedonisë të mbajtur më datë 8 shtator të vitit 1991 (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë“ nr.43/1991), i përcaktuar nga Komisioni Republikan për Zbatimin e Referendumit, si dhe Raportin për rezultatet përfundimtare të votimit në nivel shtetëror, më datë 30 shtator të vitit 2018 („Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë“ nr.186/2018), i miratuar nga Komisioni Shtetëror i Zgjedhjeve. Parashtruesi konsideron se ndryshimi i emrit të shtetit në patentën e shoferit dhe librezën e shoferit është në kundërshtim me rezultatet e referendumeve të mbajtura, prandaj si pasojë është në kundërshtim edhe me dispozitat kushtetuese të cekura në iniciativë.

Sa i përket çështjeve të ngritura me iniciativën, në rastin konkret, sipas Gjykatës, nuk janë përmbushur kushtet për vlerësimin e bazës së pretendimeve për përputhshmërinë e Kushtetutës dhe ligjeve me rezultatet e referendumeve, në çka bazohet kërkesa për vlerësimin e kushtetutshmërisë së nenit 222 të Ligjit në këtë iniciativë. Në fakt, Rezultati i referendumit në Republikën e Maqedonisë, i mbajtur më 8 shtator të vitit 1991 dhe Raporti për rezultatet përfundimtare të votimit në nivel shtetëror, më 30 shtator të vitit 2018, nuk janë aktet nënligjore që rregullojnë në mënyrë të hollësishme një rregullativë konkrete, por janë akte të miratuara në funksion të referendumeve të zbatuara. Përkatësisht, ky qëndrimi i Gjykatës Kushtetuese është i shprehur edhe në Aktvendimin U.nr.17/2020 dhe U.nr.23/2020, më datë 18.10.2023.

Duke u nisur nga përmbajtja dhe karakteri juridik që kanë këto akte dhe duke marrë parasysh kompetencën e Gjykatës Kushtetuese të përcaktuar në nenin 110 të Kushtetutës, rezulton se vlerësimi i këtyre pretendimeve nuk është në kompetencë të Gjykatës.

Njëherazi, duke marrë parasysh kompetencën e Gjykatës, të përcaktuar në dispozitën kushtetuese të cituar, nuk janë përmbushur kushtet për një analizë kushtetuese-gjyqësore të pretendimeve nga iniciativa që lidhen me përmbajtjen e akteve që i kanë paraprirë ndryshimit të emrit të shtetit.

Si rrjedhojë, sipas Gjykatës, neni 222 i Ligjit nuk mund të analizohet nga aspekti i pretendimeve për kontestim, të cilat janë nënvizuar me këtë iniciativë, me ç’rast rezulton se për këtë pjesë të iniciativës janë përmbushur kushtet për hedhje poshtë të saj në përputhje me nenin 38 alineja 1 të Aktit të Gjykatës Kushtetuese.

Në procedurën paraprake si dhe në seancë, Gjykata konstatoi se në seancën e Kuvendit të Republikës së Maqedonisë së Veriut, të mbajtur më 12 shkurt të vitit 2024 është miratuar Ligji për ndryshimin e Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut”, nr.33/2024 më datë 12 shkurt të vitit 2024).

Në nenin 1 të Ligjit përcaktohet se në Ligjin për ndryshim dhe plotësim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut”, nr.122/21), në nenin 5, fjalët: “12 shkurt të vitit 2024” zëvendësohen me fjalët: “31 dhjetor të vitit 2024”.

Sipas nenit 2, Ligji hyn në fuqi në ditën e botimit në “Gazetën Zyrtare të Republikës së Maqedonisë së Veriut”.

Nga gjendja faktike e konstatuar rezulton se neni 5 i Ligjit për ndryshim dhe plotësim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut”, numër 122/21) ka ndaluar të jetë i vlefshëm më datë 12 shkurt të vitit 2024, përkatësisht në ditën e botimit të Ligjit për ndryshim të Ligjit për Siguri në Komunikacionin Rrugor (“Gazeta Zyrtare e Republikës së Maqedonisë së Veriut”, nr.33/2024).

Duke marrë parasysh se neni 5 i kontestuar i Ligjit nuk ekziston më në rendin juridik, ai është ndryshuar dhe ka përmbajtje të re dhe se për këtë shkak ekzistojnë pengesa procedurale për vendimmarrje mbi iniciativën, si rrjedhojë Gjykata vlerëson se për këtë pjesë janë përmbushur kushtet për hedhjen poshtë të iniciativës, në përputhje me nenin 38, alineja 3 e Aktit të Gjykatës Kushtetuese.

Në bazë të lartpërmendurës, sipas Gjykatës, nuk janë përmbushur kushtet e nenit 37 të Aktit të Gjykatës Kushtetuese për ndalimin e zbatimit të akteve ose veprimeve të veçanta që ndërmerren në bazë të dispozitave të kontestuara.

Në bazë të lartpërmendurës, Gjykata vendosi si në dispozitivin e këtij aktvendimi.

KRYETAR
i Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Maqedonisë së Veriut,
dr. Darko Kostadinovski