Уставниот суд на Република Северна Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Северна Македонија и член 71 од Деловникот на Уставниот суд на Република Северна Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр.70/1992 и „Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.202/2019), на седницата одржана на 28 април 2020 година, донесе
Р Е Ш Е Н И Е
1.СЕ ПОВЕДУВА постапка за оценување на уставноста на Уредбата со законска сила за јавнообвинителските службеници, истражителите и другите вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите и за финансирање на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, бр.44-2640/1, донесена од Владата на Република Северна Македонија на 2 април 2020 година („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.90/20).
2.СЕ ЗАПИРА извршувањето на поединечните акти или дејствија што се преземени врз основа на уредбата означена во точката 1 од ова решение.
3.Ова решение ќе се објави во „Службен весник на Република Северна Македонија“.
4.Никола Мицевски – координатор на пратеничката група на Политичката партија ВМРО-ДПМНЕ, до Уставниот суд на Република Северна Македонија поднесе иницијатива за поведување на постапка за оценување на уставноста и законитоста на уредбата означена во точката 1 од ова решение.
Во иницијативата најнапред се наведува дека оспорената уредба била противуставна и незаконита бидејќи не била во согласност со членовите 8, 9, 51, 106 (со содржина од Амандман XXX) и 126 од Уставот, потоа со одредбите од Законот за јавното обвинителство и Законот за јавнообвинителска служба, како и со основните принципи на меѓународното право и меѓународните договори ратификувани во согласност со Уставот.
Потоа се наведува дека „во Република Македонија за прв пат во нејзината историја е прогласена вонредна состојба, за што има уставна основаност во членовите 125 и 126 од Уставот на Република Македонија“, дека „во Република Македонија вонредната состојба е воведена согласно ставот 1 на членот 125 од Уставот на Република Македонија поради настанување на епидемија поврзана со корона вирусот – Covid 19. Поради неможноста на Собранието на Република Македонија, како надлежен орган за прогласување на вонредна состојба, да се состане, истата беше прогласена со Одлука на Претседателот на Република Македонија донесена на 18.03.2020 година, а во согласност со член 125 став 4 од Уставот на Република Македонија“ и дека „во услови на вонредна состојба, согласно член 126 од Уставот на Република Македонија и член 36 став 1 од Законот за Владата на Република Македонија, Владата во согласност со Уставот на Република Македонија и законските прописи има надлежност за донесување на уредби со законска сила. Ваквата надлежност на Владата за донесување на овие уредби со законска сила трае се до завршувањето на вонредната состојба, за кое завршување треба да одлучи Собранието или пак Претседателот на Република Македонија во ситуација кога Собранието не може да се состане.„
Понатаму се изнесува тврдење дека „според теоријата, вонредната состојба се однесува на определена околност од вонреден карактер и според начинот на кој се прогласува може да се констатира дека се работи за државен интерес.“
„Институтот „вонредна состојба“, согласно повеќе меѓународни документи ратификувани од страна на Република Македонија а особено Меѓународниот пакт за граѓански и политички права и Европската конвенција за човекови права, има две компоненти од кои едната е законската рамка а другата е оперативната рамка на институтот „вонредна состојба“, кои мора секогаш заедно да се разгледуваат и анализираат. Законската компонента го дефинира ново воспоставениот принцип на донесување на закони (во случајот на Република Македонија уредби со законска сила од страна на Владата на Република Македонија), каде што јасно е прецизирано дека актите кои се носат во услови на вонредна состојба, односно уредбите со законска сила задолжително треба да одговараат на реалните потреби на државата заради кои е прогласена и вонредната состојба, а оперативната компонента претпоставува дека конкретните и реални барања треба да бидат во согласност со поставената законска компонента на оваа вонредна состојба.“
„Како два основни принципи врз кои се темели институтот „вонредна состојба“ во меѓународното право, се принципот на пропорционалност и принципот на законитост.“
„Особено е важно да се истакне дека принципот на пропорционалност за време на вонредна состојба претпоставува дека оние мерки кои ќе бидат преземени од страна на извршната власт за време на траењето на вонредната состојба, треба да бидат пропорционални на реалните состојби во државата кои придонеле за прогласување на вонредна состојба. Преку овој принцип најдобро може да се согледаат двете основни компоненти на вонредната состојба, законската и оперативната, како компоненти кои меѓусебно се наоѓаат во еден сооднос на пропорционалност.“
„Во меѓународните документи значајна улога му се дава и на принципот на законитост кој за време на вонредната состојба означува дека сите дејствија кои се преземаат од страна на надлежните органи не смеат да бидат на штета на граѓаните, односно истите не смее да се преземаат во спротивност со постулатите на принципот на законитост, бидејќи постулатите на правната држава продолжуваат да важат и во ситуација на прогласена вонредна состојба.“
„Со оглед дека Одлуката за прогласување на вонредна состојба од страна на Претседателот на Република Македонија е донесена заради заштита и справување со последиците од ширењето на вирусот Covid 19 и вонредната состојба ќе трае 30 дена, заради исполнување на меѓународните принципи и стандарди, уредбите со законска сила кои што треба да ги носи Владата на Република Македонија претпоставува да бидат поврзани со и околу мерките за санација и претпазливост од пандемијата, како и економски мерки кои се директно или индиректно произлезени од новонастанатата состојба, а поврзани со епидемијата на вирусот Covid 19 во Република Македонија.“
„Согласно претходно наведеното, значајно е да се истакне дека оспорената Уредба со законска сила, во ниту еден сегмент, не ги исполнува меѓународните принципи за уредба донесена во вонредна состојба со оглед на тоа што истата регулира материја која не е директно или индиректно предизвикана од страна на главната причина за носењето на Одлуката за воведувањето на вонредна состојба, а тоа е прогласената епидемија во цела држава предизвикана од корона вирусот, како и тоа што истата е во спротивност со Уставот на Република Македонија, како и во колизија со неколку важечки закони.“
„Овие почетни стојалишта во иницијативата се наведени од причина што во Република Македонија нема уставно-судска пракса по однос на поднесена иницијатива за оценување на уставноста и законитоста на уредба со законска сила од причина што за прв пат во историјата на нашата држава е прогласена вонредна состојба.“
„Како надополнување на претходно наведеното, од формално-правен аспект, доколку се направи споредба на сите досега донесени уредби со законска сила од страна на Владата на Република Македонија, очигледно може да се забележи дека во сите уредби со законска сила кои се донесени од страна на Владата во време на вонредната состојба, во насловот и во членот 1 од уредбите, се содржани зборовите „во време на вонредна состојба“ (што е правилно!) што би значело дека истите се однесуваат само за овој период кога Собранието не е во можност да донесува закони, што не е случај со оспорената уредба со законска сила, во која не може да се забележат зборовите „во време на вонредната состојба“ кои претставуваат суштина за донесувањето на овој тип на уредби.“
„Оттука, оспорената Уредба се разликува од претходно донесените, од каде што и очигледна е нејзината интенција незаконски да регулира материја која во ниеден аспект не е поврзана со главната причина за воведување на вонредната состојба, односно состојбата на итност и нужност за уредување на одделни прашања кои се важни за функционирање на државата во состојба на справување со епидемијата во Република Македонија предизвикана од корона вирусот.„
Иницијативата продолжува со цитирање на член 8 став 1 алинеја 3, членовите 9, 51, 106 и 126 од Уставот, како и со изнесување на содржината на членовите 1 и 2 од оспорената уредба, при што во однос на наведените одредби од Уредбата се наведува дека „овие два члена од оспорената Уредба не можат да опстојат во правниот промет од причина што овие прашања се регулирани со одредби во веќе важечки закони кои се во сила.“
„Имено, член 120-в од Законот за јавнообвинителска служба („Службен весник на Република Македонија“ бр.62/15, 231/15, 11/16 и 21/18), уредува дека за сите прашања кои се однесуваат на работниот однос на јавнообвинителските службеници и лицата вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите кои вршат технички и помошни работи одлучува Јавниот обвинител за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите.“
„Истражителите доделени на работа во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите правата од работниот однос ги остваруваат во институцијата во која се вработени, доколку со овој закон поинаку не е уредено (став 2).“
„Согласно член 120-з од Законот за јавнообвинителска служба, јавнообвинителскиот службеник кој ги исполнува посебните услови за работното место, утврдени во актот за систематизација на работните места, по потреба на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите или по негово барање, може да се распореди во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите на работно место во исто ниво, односно звање, ако работното место е утврдено во актот за систематизација на работните места и не е пополнето.“
„Во член 120-s од Законот е утврдено дека вработен во судовите, јавните обвинителства, органите на државната власт, државните органи и други државни институции, кој ги исполнува посебните услови утврдени во актот за систематизација на работните места, може да биде преземен и распореден на соодветно работно место во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, ако за тоа се согласат Јавниот обвинител за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, раководното лице на институцијата од која се врши преземањето и вработениот.“
„По укинување на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, вработените преземени согласно со ставот 1 на овој член се враќаат во институцијата од која биле преземени на работно место на исто ниво (став 2).“
„Членовите 120-в, 120-з и 120-s, согласно член 6 од Законот за изменување и дополнување на Законот за јавнообвинителска служба („Службен весник на Република Македонија“ бр.231/15), ќе се применуваат до денот на укинувањето на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите.“
„Оттука, произлегува дека Владата со оспорената Уредба со законска сила регулирала материја која веќе е уредена во постоечката законска регулатива која ги уредува правата од работниот однос на вработените во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на незаконското следење на комуникациите, нивната мобилност, како и правото на плата и други надоместоци од плата на оваа категорија на вработени, односно овие прашања се веќе уредени во Законот за јавнообвинителска служба. Доколку оваа уредба остане во сила ќе предизвика правна несигурност и двојно уредување на една иста материја, што е спротивно на членот 8 став 1 алинеја 3, односно начелото на владеење на правото како една од темелните вредности на уставниот поредок, како и спротивно на членот 51 од Уставот според кој законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со закон.“
„Имено, прашањата кои се уредени со оспорената Уредба се предмет на уредување на посочениот закон кој е во сила и Владата како законодавец во случај на вонредна состојба, би требало да интервенира во постојниот закон заради остварување на целта за доуредување на одделно прашање во насока на справување или надминување на последиците од вонредната состојба. Со оглед дека уредената материја во предметната Уредба со законска сила во ниту еден нејзин дел не може да се подведе под активност која би помогнала или би санирала дел од последиците поради кои е донесена одлуката за прогласување на вонредна состојба, истата како таква не би можела ниту да се регулира со нова уредба.“
„Во иста насока, треба да се истакне дека членот 2 од Уредбата, кој предвидува дека истражителите вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите да бидат распоредени од страна на Јавниот обвинител на Република Македонија во ЈОРМ или во институција од која се преземени, е во директна спротивност со член 120-з од Законот за јавнообвинителска служба, односно Јавниот обвинител на Република Македонија нема законско овластување да врши распоредување на службениците. Оттука, со оваа Уредба се заобиколува Законот за јавното обвинителство и Законот за јавнообвинителска служба што е спротивно на членот 106 (Амандман XXX) од Уставот на Република Македонија, согласно кој јавното обвинителство е единствен и самостоен државен орган кој ги гони сторителите на кривични дела и на други со закон утврдени казниви дела и врши и други работи утврдени со закон.“
„Притоа, треба да се има предвид дека статусот и судбината на овие вработени е јасно уреден во погорецитираниот член 120-s од Законот за јавнообвинителска служба, согласно кој овие вработени остануваат во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, се до неговото укинување и се враќаат во институцијата од која биле преземени на работно место на исто ниво.„
Во иницијативата се наведува и следното: „Понатаму, со оглед дека членот 3 од Уредбата предвидува финансирањето на ова обвинителство, во смисла на исплаќање на средства за тековни и заостанати трошоци за работа и за заостанатите неисплатени плати и додатоци на плати да се врши од Буџетот на Јавното обвинителство на Република Македонија во програма два, потпрограма 21, откако Министерството за финансии по барање на Јавното обвинителство на Република Македонија ќе изврши соодветна прераспределба по ставки и намени на вкупниот износ на одобрените средства на таа потпрограма, може да се заклучи дека со оваа одредба се врши директна повреда на членот 9 од Уставот на Република Македонија, согласно кој граѓаните на Република Македонија се еднакви во слободите и правата независно од полот, расата, бојата на кожата, националното и социјалното потекло, политичкото и верското уверување, имотната и општествената положба и граѓаните пред Уставот и законите се еднакви.“
„Ова се потврдува со фактот што со оспорената Уредба се опфатени само една категорија на граѓани, односно вработените во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, со што се повредува начелото на еднаквост и рамноправност на граѓаните. Со членот 3 од Уредбата недвосмислено се ставаат во повластена положба јавнообвинителските службеници од Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите во однос на другите јавнообвинителски службеници преку исплаќање на заостанати плати, надоместоци и други додатоци, а кое заостанување на нивните исплати не е предизвикано од страна на причините за воведување на вонредната состојба. Притоа, важно е да се истакне дека вработените во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, во периодот додека редовно примале плата и други надоместоци, согласно утврдени ревизорски извештаи од 2019 година, незаконски примале и надоместок на плата неколкукратно поголем од највисоко исплатената плата во Република Македонија на вработен во јавниот сектор, односно во просек од 9000 евра годишно како дополнителен приход, кој приход е јавно објавен на веб апликација изработена од страна на Министерството за финансии и Управата за јавни приходи и секој граѓанин на Република Македонија може да го провери.„
Подносителот на иницијативата наведува дека „оспорената Уредба е спротивна и на членот 126 од Уставот имајќи го во предвид фактот дека истата регулира материја која не е директно или индиректно предизвикана од страна на главната причина за донесување на Одлуката за воведувањето на вонредна состојба.“
„Имено, уредбите со законска сила кои се донесуваат за време на воена или вонредна состојба се акти со кои може да се уредуваат прашања непосредно поврзани со надминувањето на таквата состојба. Притоа, истите мора да бидат во рамките на законите кои се во сила. Со други зборови, истите се замислени како т.н. оперативни акти, за разлика од законите. На пример, може да се донесе Уредба со законска сила за ограничување на движењето на територијата на Република Македонија и да се предвидат санкции за непочитување на истата. Во конкретниот случај, оспорената Уредба не претставува ваков пример!„
Иницијативата завршува така што се наведува: „Врз основа на вака изнесеното, недвосмислено произлегува дека оспорената Уредба со законска сила е во спротивност со горенаведените уставни и законски одредби. Со оспорената Уредба со законска сила Владата на Република Македонија излегувајќи од рамките на своите овластувања за време на воена или вонредна состојба во конкретниот случај, донела Уредба со која регулирала материја која што е веќе регулирана со други закони и притоа истата не претставува акт во смисла на членот 126 од Уставот со кој може да се уредуваат прашања непосредно поврзани со надминувањето на таквата вонредна состојба. Врз основа на горенаведеното, се предлага на Уставниот суд, како единствен орган кој ја оценува уставноста и законитоста, да ја прифати иницијативата и итно да донесе времена мерка за запирање од извршување на оспорената Уредба со законска сила и да донесе одлука со која ќе ја поништи Уредбата со законска сила, со оглед на тоа што истата не е во согласност со наведените уставни и законски одредби.„
5. Судот на седницата ја утврди следната фактичка состојба:
а) Со Одлука за утврдување на постоење на вонредна состојба, бр.08-526/2, донесена од претседателот на Република Северна Македонија на 18 март 2020 година („Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.68/2020), „Се утврдува постоење на вонредна состојба на територијата на Република Северна Македонија за период од 30 дена заради заштита и справување со последиците од ширењето на Коронавирусот COVID 19“ (точка I).
Во точката II од Одлуката се наведува дека таа е донесена врз основа на образложениот предлог на Владата на Република Северна Македонија доставен до Собранието на Републиката, како и известувањето од претседателот на Собранието на Република Северна Македонија доставено до претседателот на Републиката.
Според точка III, „Одлуката ќе му биде поднесена на Собранието на Република Северна Македонија на потврдување штом тоа ќе е во можност да се состане.“
Точката IV од Одлуката определува дека „За времетраењето на вонредната состојба Владата во согласност со Уставот и со закон донесува уредби со законска сила.“
Во точката V се предвидува дека „Одлуката влегува во сила со денот на објавувањето во „Службен весник на Република Северна Македонија“.„
б) Оспорената уредба е донесена врз основа на член 126 став 1 од Уставот на Република Северна Македонија и член 36 став 1 од Законот за Владата на Република Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр. 59/00, 12/03, 55/05, 37/06, 115/07, 19/08, 82/08, 10/10, 51/11, 15/13, 139/14, 196/15, 142/16 и 140/18 и „Службен весник на Република Северна Македонија“ бр.98/19).
Во членот 1 од Уредбата се определува дека „За сите прашања кои се однесуваат на правата, обврските и одговорностите од работниот однос на јавнообвинителските службеници и лицата вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите кои вршат технички и помошни работи одлучува jавниот обвинител на Република Северна Македонија.“
Според член 2 од Уредбата, „Истражителите во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите јавниот обвинител на Република Северна Македонија ќе ги распореди на работа во истражен центар во јавно обвинителство или ќе ги врати во институцијата од која се преземени.“
Член 3 од Уредбата гласи: „Од буџетот на Јавното обвинителство на Република Северна Македонија во програма 2 потпрограма 21, откако Министерството за финансии по барање на Јавното обвинителство на Република Северна Македонија ќе изврши соодветна прераспределба по ставки и намени на вкупниот износ на одобрените средства на таа потпрограма ќе се исплаќаат средствата за тековни трошоци за работа, за заостанатите неисплатени средства за тековни трошоци за работа на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, за заостанатите неисплатени плати и платите на јавнообвинителските службеници, на истражителите и лицата вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите кои вршат технички и помошни работи.“
Според член 4, „Оваа уредба со законска сила влегува во сила со денот на објавувањето во „Службен весник на Република Северна Македонија“.
в) Според тоа, од содржината на Уредбата Судот утврди дека со неа се уредува следната материја:
-јавниот обвинител на Републиката одлучува за сите прашања од работниот однос на (1) јавнообвинителските службеници и на (2) лицата вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите кои вршат технички и помошни работи (член 1);
-јавниот обвинител на Републиката ќе ги распреди (1) истражителите на работа во: (!) истражен центар во јавно обвинителство или (!) ќе ги врати во институцијата од која се преземени (член 2);
-од буџетот на јавното обвинителство на Републиката ќе се исплаќаат средствата за: (1) тековни трошоци за работа на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите, (2) заостанатите неисплатени тековни трошоци за работа на Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите и (3) заостанатите (!) неисплатени плати и (!) платите на јавнообвинителските службеници, истражителите и лицата вработени во Јавното обвинителство за гонење на кривични дела поврзани и кои произлегуваат од содржината на неовластено следење на комуникациите на технички и помошни работи, откако Министерството за финансии ќе изврши соодветна прераспределба по ставки и намени на вкупниот износ на одобрените средства (член 3);
-уставна и законска основа на која се повикува Владата на Републиката при донесувањето на Уредбата со наведената содржина се одредби кои се однесуваат на овластувањето на Владата на Републиката да донесува уредби со законска сила во случај на вонредна состојба.
6. а) Според член 126 став 1 од Уставот, „при постоење на воена или вонредна состојба Владата во согласност со Уставот и со закон донесува уредби со законска сила.“
Во ставот 2 од истиот член се определува дека „овластувањето на Владата да донесува уредби со законска сила трае до завршувањето на воената или вонредната состојба, за што одлучува Собранието.“
Од изнесените уставни одредби произлегува дека (!) Владата на Републиката има уставно овластување да донесува уредби со законска сила во случај на вонредна состојба, дека (!) тие уредби во таков случај мора да бидат во согласност со Уставот и со закон и дека (!) траењето на уредбите со законска сила завршува по престанокот на вонредната состојба.
Во конкретниот случај, правно релевантни се и членовите 39 став 2 и член 55 став 3 од Уставот.
Според член 39 став 2 од Уставот, „граѓанинот има право и должност да го чува и унапредува сопственото здравје и здравјето на другите.“
Во член 55 став 3 од Уставот, пак, се определува дека „слободата на пазарот и претприемништвото можат да се ограничат со закон единствено заради одбраната на Републиката, зачувувањето на природата, животната средина или здравјето на луѓето.“
Од овие уставни одредби, во врска со конкретниот случај, произлегува дека (!) граѓаните имаат должност да го чуваат и здравјето на другите лица и дека (!) за да се зачува здравјето на луѓето може да се ограничи слободата на пазарот и претприемништвото.
б) Освен тоа, за конкретниот случај е правно релевантен и член 15 став 1 од Европската конвенција за заштита на човековите права и основни слободи, која одредба се однесува токму за „случај на вонредна состојба“. Конвенцијата, пак, се наведува затоа што треба да се смета за (!) дел од позитивниот уставно-правен поредок на Републиката и тоа (!) веднаш под Уставот и над домашните закони (член 118 од Уставот), како и дека е (!) темелна вредност на уставниот поредок на Републиката (член 8 став 1 алинеја 11 од Уставот).
Според член 15 став 1 од Конвенцијата, „во случај на воена или некоја друга општа опасност, која го загрозува животот на нацијата, секоја Висока страна договорничка (држава) може да преземе мерки кои отстапуваат од обврските предвидени со оваа Конвенција, и тоа строго во согласност со барањата што ги наложува ситуацијата и под услов таквите мерки да не бидат со спротивност со другите обврски што произлегуваат од меѓународното право.“
Од изнесената одредба на Европската конвенција произлегува дека (!) при општа опасност за животот на нацијата, односно во случај на вонредна состојба поради загрозување на здравјето и животот на луѓето, може да се отстапи од правните правила на Конвенцијата, дека (!) отстапувањето мора да биде во согласност со барањата што ги наложува ситуацијата, односно во согласност со причината поради која е утврдено постоење на вонредна состојба и (!) таквите мерки да не бидат во спротивност со другите правни правила, односно отстапувањето да не излегува надвор од причината за вонредната состојба и да не навлегува во другите правноуредени односи.
в) Имајќи ги предвид напред изнесените уставни и меѓународно-правни правила за содржината на правните акти и правните норми во случај на вонредна состојба, Судот утврди дека уредбите со законска сила донесени од Владата на Републиката во случај на вонредна состојба (!) мораат да бидат во согласност со причината поради која е утврдено постоење на вонредна состојба, (!) не смеат да излегуваат надвор од причината за вонредната состојба и да навлегуваат во другите правноуредени односи и (!) траат само до завршувањето на вонредната состојба.
г) Во конкретниот случај, Судот утврди дека материјата опфатена со оспорената уредба (!) не се однесува на причината за утврдувањето на постоење вонредна состојба определена во Одлуката на претседателот на Републиката, тоа е „заштита и справување со последиците од ширењето на Коронавирусот COVID 19“ (точка I од Одлуката), (!) излегува надвор од наведената причина за вонредната состојба и (!) не завршува со завршувањето на вонредната состојба.
Поради тоа, пред Судот основано се постави прашање за согласност на оспорената уредба со наведените уставни одредби.
7. Што се однесува до другите аспекти покренати со иницијативата (еднаквоста, владеењето на правото, …, како и согласноста на Уредбата со одредбите од наведените закони), Судот оцени дека тие прашања се опфатени и одговорени во рамките на напред наведените причини за поведување на постапката за оценување на уставноста на оспорената уредба.
8. Во однос на барањето за изрекување на времена мерка, Судот оцени дека се исполнети условите за изрекување на времена марка определени во член 27 став 1 од Деловникот на Уставниот суд, поради што се одлучи како во точката 2 од ова решение.
9. Врз основа на изнесеното, Судот одлучи како во точките 1 и 2 од ова решение.
Ова решение Судот го донесе во состав од претседателот на Судот, Сали Мурати и судиите: Насер Ајдари, Елена Гошева, Никола Ивановски, Јован Јосифовски, д-р Осман Кадриу, д-р Дарко Костадиновски и Владимир Стојаноски.
У.бр.45/2020
28 април 2020 година
Скопје
ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Северна Македонија
Сали Мурати