Вовед
Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Македонија и членовите 28 алинеја 1 и 71 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија (“Службен весник на Република Македонија” бр.70/1992) на седницата одржана на 11 јануари 2006 година, донесе
Р Е Ш Е Н И Е
Текст
1. НЕ СЕ ПОВЕДУВА постапка за оценување на уставноста на член 10 точка 4 во делот
2. СЕ ОТФРЛА иницијативата за поведување постапка за оценување на:
а) уставноста на член 44 став 2 точки 3 и 4 и став 3 од Законот за Царинската управа и
б) уставноста и законитоста на Уредбата за употребата на средствата за присила како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските служби (“Службен весник на Република Македонија” бр.21/2005).
3. Стамен Филипов од Скопје на Уставниот суд на Република Македонија му поднесе иницијатива за поведување постапка за оценување на уставноста на одредбите од Законот за царинската управа означени во точката 1 и точката 2 под а) од ова решение и уставноста и законитоста на Уредбата означена во точката 2 под б) од ова решение.
Според подносителот на иницијативата во членот 98 став 1 и 2 од Уставот било утврдено дека судската власт ја вршат судовите кои биле самостојни и независни и судат врз основа на Уставот, законите и меѓународните договори ратификувани во согласност со Уставот. Во ставот 5 од овој член од Уставот било утврдено дека видовите, надлежноста, основањето, укинувањето, организацијата и составот на судовите, како и постапката пред нив се уредувале со закон што се донесувал со двотретинско мнозинство гласови од вкупниот број пратеници.
Во иницијативата се наведува дека поаѓајќи од наведените уставни одредби, законодавецот со Законот за кривичната постапка и Законот за прекршоците ги уредил процесните правила и правно пропишаните форми на постапување на субјектите и учесниците во кривичната, односно прекршочната постапка, со која се обезбедувало уставното начело на презумција на невиност. Во функција на остварување на ова начело во споменатите закони било уредено постапувањето на надлежните органи кои имале задача да ги откриваат, гонат и судат сторителите на кривичните дела и на прекршоците.
Подносителот на иницијативата исто така наведува дека според Законот за кривичната постапка истрагата била стадиум во кривичната постапка во која овластените државни органи преземале одредени процесни дејствија кога постоело основано сомнение дека определено лице сторило кривично дело. Истрагата се спроведувала по барање на јавниот обвинител, а истражниот судија бил тој кој одлучувал за спроведување на истрагата.
Со оглед на изнесеното подносителот на иницијативата смета дека оспорените одредби од член 10 точките 4 и 6 од Законот за царинската управа биле во несогласност со начелото на владеење на правото и начелото на поделба на власта на законодавна, извршна и судска.
Понатаму во иницијативата се цитираат одредби од член 8 став 1 алинеја 3, членовите 10 став 1, 11 став 1, 12 став 1 и 2 и 54 став 1 и 4 од Уставот на Република Македонија, во однос на кои се оспорува членот 44 став 2 точки 3 и 4 од Законот за Царинската управа, кои содржеле опасност од злоупотреба на нејзината примена на штета на уставните принципи за неприкосновеност на животот на човекот, неговиот физички и морален интегритет и неговата слобода и биле надвор од стандардите за оправданоста на апсолутно потребна употреба на сила во смисла на член 2 од Европската конвенција за заштита на човековите права и основни слободи.
Подносителот на иницијативата понатаму наведува дека според член 91 алинеја 5 од Уставот, Владата на Република Македонија донесувала уредби и други прописи за извршување на законите. Меѓутоа, во услови на непрецизни и недоволно јасни решенија со кои се надминувале уставните рамки на надлежностите на Царинската управа смета дека Владата на Република Македонија не можела да биде овластена со закон да ги уредува поблиску таквите прашања. Со таквото законско овластување се засегало во уредувањето на прашања од кривичната постапка и се отстапувало од општиот принцип на поделба на власта на законодавна, извршна и судска.
Од наведените причини подносителот на иницијативата смета дека автоматски не можела да постои и оспорената Уредба, како и тоа дека царинските службеници никако не би можеле да ја имаат улогата на посебно овластените службени лица на Министерството за внатрешни работи, каква што за жал им се давало со оспорените законски одредби и оспорената Уредба.
Поради изнесеното се предлага да се поведе постапка за оценување на уставноста на член 10 точка 4 и 6 (во дел од овие точки) и член 44 став 2 точка 3 и 4 и ставот 3 од овој член од Законот за Царинската управа, како и уставноста и законитоста на Уредбата за употребата на средствата за присила како и носењето и употребата на огнено оружје од страна на царинските служби.
4. Судот на седницата утврди дека според членот 10 од Законот како основни надлежности на царинската управа меѓу другото се утврдени и тие во точките 4 и 6.
Според точката 4 од овој член тие надлежности се спроведување царинска контрола, истражни и разузнавачки мерки со цел спречување, откривање и истражување на царински прекршоци и кривични дела, а според точката 6 од овој член, вршење пресметка и наплата или враќање на извозни и увозни давачки, даноци и други јавни давачки и надоместоци при увоз, извоз или транзит на стока, како и спроведување на присилна наплата на истите во согласност со закон.
Според член 44 став 2 царинските службеници можат да употребат огнено оружје кога: точка 3 – не постои друг начин да се запрат возилата, како и животни кои имаат намера да ја преминат границата и по повторените наредби од страна на царинскиот службеник да запрат и точка 4 – не можат на друг начин да спречат намерно оштетување на објекти или средства на Царинската управа.
Според членот 44 став 3 од Законот, Владата на Република Македонија, на предлог на министерот за финансии, поблиску ја пропишува употребата на средствата за присила, како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските службеници.
Судот исто така утврди дека Уредбата за употребата на средствата за присила како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските служби се состои од 4 дела: првиот дел “Општи одредби” ги опфаќа членовите од 1 – 5, вториот дел “Употребата на средствата за присила” ги опфаќа членовите од 6 – 12, третиот дел “Носењето и употребата на огненото оружје” ги опфаќа членовите од 13 – 21, а четвртиот дел “Завршни одредби” го содржи членот 22 според кој оваа Уредба влегува во сила наредниот ден од денот на објавувањето во “Службен весник на Република Македонија”.
5. Согласно член 8 став 1 алинеја 3 и 4 од Уставот, темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија се владеењето на правото и поделбата на државната власт на законодавна, извршна и судска.
Според член 51 од Уставот, во Република Македонија законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со законот. Секој е должен да ги почитува Уставот и законите.
Со член 98 став 1 и 2 од Уставот е утврдено дека судската власт ја вршат судовите кои се самостојни и независни и судат врз основа на Уставот и законите и меѓународните договори ратификувани во согласност со Уставот. Според став 5 од овој член од Уставот, видовите, надлежностите, основањето, укинувањето, организацијата и составот на судовите, како и постапката пред нив, се уредуваат со закон, што се донесува со двотретинско мнозинство гласови од вкупниот број пратеници.
Со членот 88 од Уставот, Владата на Република Македонија е дефинирана како носител на извршната власт што претставува соодветна конкретизација на поделбата на власта.
Владата е самостојна и независна во утврдувањето на политиката на извршувањето на законите и во донесувањето на прописи за извршување на законите.
Владата на Република Македонија, според член 91 алинеја 6 од Уставот, покрај тоа што утврдува начела за внатрешна организација и за работа на министерствата и другите органи на управата, ја насочува и врши надзор над нивната работа.
Во рамките на тој надзор Владата со закон е овластена да презема одредени мерки во врска со работата на органите на управата и функционерите кои раководат со тие органи, како и да презема одредени мерки за извршување, во случај на законите.
Органите на државната управа, пак, според член 96 од Уставот, работите од својата надлежност ги вршат самостојно врз основа и во рамките на Уставот и законите и за својата работа се одговорни на Владата.
Според Законот за организација и работа на органите на државната управа, органите на државната управа, покрај другото ги извршуваат законите со непосредно применување на тие закони, вршат управен надзор и во врска со тоа преземаат мерки за кои се овластени со закон.
Со Законот за Царинската управа се уредува организацијата, делокругот на работа, начинот на вршење на работата и управувањето со Царинската управа, царинските надлежности, како и овластувањата и одговорностите при собирањето, евидентирањето, обработката и заштитата на податоци во врска со работите на Царинската управа.
Со овој закон се уредуваат специфичностите во правата, обврските и одговорностите на царинските службеници од работен однос, кодексот на однесување, наградите и признанијата, како и финансирањето на Царинската управа.
Согласно член 3 став 1 од овој закон Царинската управа е орган на државната управа во состав на Министерството за финансии со својство на правно лице.
Во ставот 2 од овој член од Законот е утврдено дека Царинската управа своите надлежности ги спроведува на целата територија на Република Македонија.
Од изнесените уставни и законски одредби произлегува дека органите на државната управа се надлежни непосредно да ги извршуваат и применуваат законите и заради нивно доследно спроведување се надлежни и да вршат управен надзор над законитоста на работата на другите субјекти на кои се однесуваат одделни закони. Во рамките на надзорот, органите на државната управа можат да преземаат и соодветни привремени мерки за отстранување на незаконитоста до завршување на судската постапка.
Пред Судот се постави прашањето дали органите на државната управа во рамките на своите овластувања непосредно да ги извршуваат и применуваат законите и да вршат управен надзор, се овластени “да преземаат истражни и разузнавачки мерки со цел спречување, откривање и истражување на царински прекршоци и кривични дела” како што е случајот со Царинската управа.
Со оглед на тоа што во оспорената законска одредба е предвидено дека Царинската управа е надлежна, меѓу другото, и за спроведување царинска контрола, истражни и разузнавачки мерки со цел спречување, откривање и истражување на царински прекршоци и кривични дела, а не и да врши истрага, Судот утврди дека не може да се постави прашањето за согласноста на оспорената законска одредба со Уставот.
Посебните овластувања што ги имаат царинските службеници се во согласност и со Конвенцијата на Обединетите нации против транснационалниот организиран криминал (“Службен весник на Република Македонија” бр.70/2004).
Така, според членот 29 став 1 од оваа Конвенција секоја Држава Страна востановува, развива или подобрува, според потребите, специфични програми за обука на лицата во нејзините служби за откривање и казнување, вклучувајќи ги и јавните обвинители, истражните судии и царинските службеници, како и други лица одговорни за превенција, откривање и спречување на кривичните дела наведени во оваа Конвенција. Овие програми можат посебно да предвидат назначувања и размена на персонал, во рамки на овластувањата дадени со внатрешното право, во однос на следното:
а) Методи за превенција, откривање и спречување на кривичните дела наведени во оваа Конвенција;
б) Патишта и техники применети од лицата осомничени за вмешаност во кривичните дела наведени во оваа Конвенција, вклучувајќи во транзитните Држави, и соодветни мерки за борба;
в) Контрола на движењето на приносите од контрабанда;
г) Откривање и контрола на движењето на приносот од криминал, на имотот, опремата и на другите средства, и на методите на трансфер, прикривањето или преправањето на тој принос, имот, опрема или на другите средства, како и на методите на борба против перењето на пари и против другите финансиски кривични дела;
д) Прибирање на докази;
ѓ) Техники на контрола во слободните трговски зони и слободните пристаништа;
е) Опрема и модерни техники за откривање и казнување, вклучувајќи и електронско набљудување, контролирана испорака и прикриени операции;
ж) Методи употребени за борба против транснационалниот организиран криминал по пат на компјутери, телекомуникациски мрежи или други современи техники; и
з) Методи употребени за заштита на жртвите и сведоците.
Со Законот за кривичната постапка во членот 142-а е предвидено дека овластувањата што ги има Министерството за внатрешни работи, во предистражната постапка и во истрагата, ги имаат и со закон овластените лица на Царинската управа на Република Македонија во случаите кога работат на откривање на кривични дела и нивни сторители и прибирање на докази заради кривично гонење на сторителите на кривичните дела: производство и пуштање во промет на штетни средства за лекување (член 212 од КЗ); производство и пуштање во промет штетни прехранбени и други производи (член 213 КЗ); неовластено производство и пуштање во промет наркотични дроги, психотропни супстанци и прекурсори (член 215 КЗ); неовластено прибавување и располагање со нуклеарни материи (член 231 КЗ); внесување опасни материи во земјата (член 232 КЗ); изнесување односно извезување во странство на добра под привремена заштита или културно наследство или природна реткост (член 266 КЗ); перење пари и други приноси од казниво дело (член 273 КЗ); криумчарење и царинска измама (член 778-б КЗ); даночно затајување (член 279 КЗ); недозволено држење оружје и распрскувачки материи (член 396 КЗ); трговија со луѓе (член 481-а КЗ); кривични дела од членовите 59 и 60 на Законот за акцизи и други кривични дела поврзано со увоз, извоз и транзит на стоки преку граничната линија.
Според член 27 од Законот за Царинската управа, царинските службеници се надлежни за преземање на сите мерки и дејствија за откривање и спречување на царински прекршоци и кривични дела од сите области на царинското работење, во согласност со Законот за кривичната постапка и Законот за прекршоци.
Според член 28 од Законот, царински службеник може на целото царинско подрачје да ги презема сите оперативни дејствија за прибирање информации и докази за сторени царински прекршоци и кривични дела од областа на царинското работење.
Од анализата на овие законски одредби произлегува дека Царинската управа е надлежна да презема истражни мерки со цел да се добијат и обезбедат податоци и информации за навремено и ефикасно откривање и спречување на кривичните дела, а не дека таа врши истрага.
Значи, во конкретниот случај не станува збор за истрага, која во секој случај треба да се спроведува согласно одредбите од Законот за кривичната постапка, туку за истражни мерки кои ги преземаат надлежните органи овластени со закон. Истражните мерки се во функција на откривање и спречување на кривичните дела и нивните сторители.
Врз основа на изнесеното, Судот утврди дека не може да се постави прашањето за согласноста на оспорената точка 4 на член 10 од Законот со Уставот на Република Македонија.
6. Во основните надлежности на Царинската управа, меѓу другото, спаѓа и вршење пресметка и наплата или враќање на извозни и увозни давачки, даноци и други јавни давачки и надомстоци при увоз, извоз или транзит на стока, како и спроведување на присилна наплата на истите во согласност со закон утврдена во точката 6 на членот 10 од Законот.
Владеењето на правото и поделбата на државната власт
на законодавна, извршна и судска од членот 8 став 1 алинеја 3 и 4 се темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија.
Според член 1 став 2 од Законот за извршната постапка (“Службен весник на Република Македонија” бр.53/1997, 59/200 и 64/2003), одредбите на овој закон се применуваат и врз присилно извршување на одлука донесена во управна постапка која гласи на исполнување на парично побарување за кое се одлучува во управна постапка, освен ако за тоа извршување или обезбедување со закон е определена надлежност на друг орган.
Постојат поголем број на закони и други прописи, кои содржат одредби што се однесуваат на извршната постапка, што посебно е изразено во областа на даноците и другите јавни давачки како на пример: Законот за персонален данок на доход, Законот за даноците на имот и други.
Во смисла на член 15 став 2 точка 2 од Законот за извршната постапка, извршна исправа е и извршна одлука и порамнување во управна постапка, ако гласат на исполнување на парична обврска. Како одлука во извршна постапка во смисла на овој закон, се смета решение и заклучок на орган на управата, како и на правно лице, кои се донесени во вршењето на нивните јавни овластувања, а како порамнување во управната постапка се смета порамнување склучено во смисла на Законот за општата управна постапка, согласно член 16 став 2 од Законот за извршната постапка.
Инаку идентични решенија содржат и одредбите од новиот Закон за извршување (“Службен весник на Република Македонија” бр.35/2005).
Согласно членот 239 од овој закон со денот на отпочнување на примената на овој закон престанува да важи Законот за извршната постапка (“Службен весник на Република Македонија” бр.53/1997, 59/2000 и 64/2003).
Според членот 240 од Законот тој влегува во сила осмиот ден од денот на објавувањето во “Службен весник на Република Македонија”, а ќе отпочне да се применува по една година од денот на неговото влегување во сила.
Според членот 1 од законот, со овој Закон се уредуваат правилата според кои извршителите постапуваат заради присилно извршување на судска одлука која гласи на исполнување на обврска.
Според ставот 2 од овој член од Законот неговите одредби се применуваат и врз присилно извршување на одлука донесена во управна постапка која гласи на исполнување на парична обврска.
Во ставот 3 од овој член е утврдено дека одредбите на овој закон се применуваат и на извршување на брод и на воздухоплов.
Според членот 12 од Законот извршни исправи се:
1) Извршна судска одлука и судско порамнување;
2) Извршна одлука и порамнување во управна постапка, ако гласат на исполнување на парична обврска;
3) Извршна нотарска исправа и
4) Друга исправа која како извршна исправа е предвидена со закон.
Според ставот 2 од овој член од Законот, потврда за извршност дава судот, односно органот кој одлучувал за побарувањето во прв степен.
Според ставот 3 од овој член неоснованата потврда за извршноста со решение ќе ја укине истиот суд, односно орган по предлог или по службена должност.
Согласно член 272 од Законот за општата управна постапка (“Службен весник на Република Македонија бр.38/2005), извршувањето на решението донесено во управна постапка се спроведува заради остварување на парични побарувања или непарични обврски.
Според член 275 став 1 од истиот закон, извршувањето на решението се спроведува по административен пат (администра-тивно извршување), а во случаите предвидени со овој закон – по судски пат (судско извршување).
Во став 2 од истата одредба е предвидено дека административното извршување го спроведуваат органите на државната управа според одредбите на овој закон, односно на посебен закон, а судското извршување-надлежниот суд според прописите што важат за судското извршување.
Според член 276 став 2 од Законот за општата управна постапка извршувањето заради исполнување на парични обврски се спроведува по судски пат. По исклучок, извршувањето заради исполнување на парични обврски од примањата по основа на работен однос, може да се спроведе по административен пат по согласност на извршителот.
Тргнувајќи од цитираните одредби на Законот за извршната постапка, произлегува дека одредбите на овој закон, по однос на присилната наплата на парични побарувања нема да се применуваат доколку во друг посебен закон е предвидено присилната наплата на паричните побарувања да ја спроведува друг орган, што е случај со оспорениот закон, кој предвидува присилната наплата да ја спроведува оран на управата.
Од друга страна одредбите на Законот за општата управна постапка, предвидуваат присилната наплата на паричните побарувања да се спроведува според одредбите на Законот за извршната постапка, но овој Закон дозволува таквата постапка да ја спроведува друг орган доколку тоа е определено во посебен закон, па оттука, Судот оцени дека не може да се прифати тврдењето во иницијативата дека материјата за присилна наплата на паричните побарувања регулирана во членот 10 став 1 точка 6 од Законот за Царинската управа припаѓа исклучиво во судска надлежност.
Тргнувајќи од содржината на член 276 став 2 од Законот за општата управна постапка, произлегува дека присилната наплата на паричните обврски се спроведува по судски пат. Меѓутоа, од друга страна од содржината на член 1 став 2 од Законот за извршната постапка, произлегува дека предмет на присилна наплата во судска постапка не може да биде секоја одлука донесена во управната постапка која гласи на парично побарување, заради исклучокот содржан во оваа одредба.
Имено, доколку во друг посебен закон е определена надлежност на друг орган, судот не е надлежен да ја спроведе присилната наплата, туку истата ќе се спроведе од страна на органот определен со посебниот закон. Тоа е случај и по однос на оспорениот член 10 став 1 точка 6 од Законот за Царинската управа.
Од сето наведено, Судот утврди дека со оваа оспорена одредба не се повредува принципот на владеење на правото и принципот за поделба на власта. Ова посебно ако се има предвид дека судската извршна постапка дозволува присилна наплата на парично побарување што потекнува од управна постапка да го спроведе друг орган кога тоа е определено со друг закон, па Судот оцени дека постои јасно разграничување на извршната и судската власт. Заради изложеното Судот утврди дека се неосновани наводите во иницијативата за несогласност на оспорениот Закон со член 8 став 1 алинеја 3 и 4 од Уставот.
Вака јасно разграничената надлежност помеѓу судската и управната извршна постапка го отстранува и сомнението од иницијативата за несогласност на оспорениот закон со членот 51 од Уставот на Република Македонија.
Од друга страна, содржината на оспорените одредби од Законот во целост кореспондира со членот 96 од Уставот, според кој органите на државната управа работите од својата надлежност ги вршат самостојно врз основа и во рамките на Уставот и законите.
7. Според членот 44 став 1 од Законот за Царинската управа, царинските службеници при спроведување на своите надлежности можат да употребат средства на присила, како и да носат и да употребат огнено оружје.
Според оспорениот став 2 од овој член царинските службеници можат да употребат огнено оружје кога:
1) се во ситуација на самоодбрана;
2) не постои друг начин на запирање лица кои имаат намера да ја преминат границата и не ги почитуваат повторените наредби од страна на царинскиот службеник да запрат;
3) не постои друг начин да се запрат возилата, како и животни кои имаат намера да ја преминат границата и по повторените наредби од страна на царинскиот службеник да запрат (оспорена одредба) и
4) не можат на друг начин да спречат намерно оштетување на објекти или средства на Царинската управа (оспорена одредба).
Според оспорениот став 3 од член 44 од Законот, Владата на Република Македонија на предлог на министерот за финансии, поблиску ја пропишува употребата на средствата за присила, како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските службеници.
Врз основа на овластувањето од член 44 став 3 од Законот, Владата на Република Македонија ја донел оспорената Уредба за употребата на средствата за присила како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските служби, со која се пропишува употребата на средствата за присила, како и носењето и употребата на огненото оружје од страна на царинските службеници (член 1 од Уредбата).
Содржината на Уредбата е систематизирана во четири делови од кои во првиот дел И. “ОПШТИ ОДРЕДБИ” се опфатени и членовите од 1 – 5. Во овој дел од Уредбата, освен што се утврдува што се смета како средства на присила во смисла на оваа Уредба (член 2), начелно се утврдуваат општите правила на постапување на овластените царински службеници во случај на употребата на средствата за присила.
Според членот 3 од Уредбата, кога постојат можности за употреба на повеќе средства за присила, ќе се употреби средството за присила кое, со оглед на настанатата ситуација, нема да предизвика штета или штетата ќе биде минимална.
Според членот 4 од Уредбата, пред секоја употреба на средства за присила или огнено оружје царинскиот службеник јасно го предупредува лицето за употребата на средствата за присила или за огнено оружје, а доколку за тоа постојат услови и се легитимира.
Во членот 5 од Уредбата е определено дека пукањето во воздух, заради сигнализација, барање помош и застрашување, како и пукање во животни кога тие го загрозуваат животот на луѓето, не се смета како употреба на огнено оружје во смисла на оваа Уредба.
Во останатите делови од Уредбата се утврдуваат “ИИ. Употребата на средствата за присила” како и “ИИИ. Носењето и употребата на огненото оружје”. Во овој дел од Уредбата, од аспект на причините поради кои се оспорува Уредбата, значаен е членот 20, според кој за употребата на средствата за присила или огнено оружје од страна на царинскиот службеник се поднесува писмен извештај на непосредно повисокиот одговорен работник заради оценување на основаноста, оправданоста и правилноста на употребата на средствата на присила, односно огненото оружје.
Извештајот од ставот 1 на овој член содржи податоци за: времето, местото и начинот на употребата на средството на присила односно огненото оружје; лицето спрема кое е употребено; видот; евентуалните последици од употребата; лично име на царинскиот службеник кој го употребил средството за присила, односно огненото оружје.
Понатаму, во четвртиот дел “ИВ. Завршна одредба” е предвиден членот 22 според кој оваа Уредба влегува во сила наредниот ден од денот на објавувањето во “Службен весник на Република Македонија”.
Согласно член 110 алинеја 1 и 2 од Уставот, Уставниот суд на Република Македонија е надлежен да одлучува за согласноста на законите со Уставот и за согласноста на другите прописи и на колективните договори со Уставот и со законите.
Според членот 28 алинеја 1 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија, Судот ќе ја отфрли иницијативата ако не е надлежен да одлучува по барањето во иницијативата.
Имајќи ги предвид наведените уставни и деловнички одредби, а тргнувајќи од тоа дека подносителот на иницијативата уставноста на оспорените одредби од Законот и Уредбата всушност ги оспорува само од аспект на можноста да се злоупотребат во примената средствата на присила, кои согласно оспорениот член 34 од Законот се пропишуваат со акт на Владата, а можат да се употребат само во случаи и постапки утврдени, исто така, во Законот, Судот утврди дека не е надлежен да постапува по барањето во иницијативата, затоа што злоупотребата се утврдува во секој конкретен случај и претставува фактичко прашање што не е критериум за оценување на уставноста.
Имено, за злоупотребата за која станува збор во овој случај, може да се зборува само кога овластеното службено лице средствата на присила, вклучувајќи го и огненото оружје, ќе ги употреби надвор од границите на овластувањата, односно надвор од случаите, обемот и начините на кои во Законот е дозволено да се употребат, а тоа може да се утврди само во секој конкретен случај, врз основа на определени факти и околности.
Оттука, со оглед на тоа што злупотребата на средствата на присила може да настане само во конкретен случај во кој се употребени едно или повеќе средства на присила, Судот оцени дека причините за оспорување на уставноста на одредбите од Законот и на уставноста и законитоста на Уредбата во суштина не се однесуваат на нивната содржина, туку на нивната примена, од чиј аспект Уставниот суд не е надлежен да ја оценува уставноста на оспорените законски одредби, односно уставноста и законитоста на оспорената Уредба.
8. Врз основа на изнесеното Судот одлучи како во точката 1 и 2 од ова решение.
9. Ова решение Судот го донесе во состав од претседателот на Судот Лилјана Ингилизова-Ристова и судиите д-р Трендафил Ивановски, Махмут Јусуфи, Мирјана Лазарова Трајковска, Вера Маркова, Бранко Наумоски, д-р Бајрам Положани, Игор Спировски и д-р Зоран Сулејманов, а во однос на точката 2 Судот решението го донесе со мнозинство гласови.
У.бр.76/2005
11 јануари 2006 година
С к о п ј е
лк
ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република
Македонија
Лилјана Ингилизова-Ристова