Вовед
Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на членовите 110 и 112 од Уставот на Република Македонија и член 70 став 1 алинеја 1 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија (“Службен весник на Република Македонија” бр.70/92), на седницата одржана на 12 мај 1999 година, донесе
О Д Л У К А
Текст
1. СЕ УКИНУВА Одлуката за определување на услови за градба на хотелски комплекс “Лабино” – Охрид (одморалиште за ретардирани деца и пензионери) на подрачјето на општина Охрид, бр.23-311/1, донесена од Владата на Република Македонија на 11 февруари 1997 година (“Службен весник на Република Македонија” бр.7/97).
2. Оваа одлука произведува правно дејство со денот на нејзиното објавување во “Службен весник на Република Македонија”.
3. Уставниот суд на Република Македонија, на иницијатива на Стефан, Петар и Томислав Стефоски од Охрид, со Решение У.бр.233/98 од 7 април 1999 година поведе постапка за оценување законитоста на одлуката означена во точката 1 од оваа одлука, затоа што се постави прашањето за нејзината согласност со одредбите од Законот за просторното и урбанистичкото планирање.
Владата на Република Македонија, како доносител на оспорената одлука, не достави одговор на наводите во Решението за поведување на постапка.
4. . На седницата Судот утврди дека Одлуката е донесена врз основа на член 34 од Законот за просторно и урбанистичко планирање (” Службен весник на Република Македонија” бр.4/96).
Според точка 1, “со оваа одлука се определуваат услови за градба на хотелски комплекс “Лабино” – Охрид (одморалиште за ретардирани деца и пензионери), што треба да се гради на КП.бр.14021, КО Охрид, со вкупна површина од 7.544 м.кв на подрачјето на Општината Охрид, чиј инвеститор ќе биде Претпријатието за трговија на големо и мало и изведување услуги, увоз-извоз “Цуцул” од Охрид и се определува земјиштето кое му припаѓа на објектот за неговата редовна употреба”.
Според точката 2, “составен дел на оваа одлука е графичкиот прилог – ситуација во М1:500 кој не се објавува, а се наоѓа во Министерството за урбанизам, градежништво и заштита на животната средина.
Според точката 3, “оваа одлука влегува во сила наредниот ден од денот на објавувањето во “Службен весник на Република Македонија”.
Понатаму, Судот утврди дека, според Одлуката изградбата на хотелскиот комплекс е предвидена на локалитет за кој (1) постои Генерален урбанистички план, донесен 1990 година и според кој План на дел од тој локалитет е определена зона на заленило, потоа комплекс на културно-историски и природни споменици, како и сообраќајници, (2) за тој локалитет не постои детален урбанистички план и (3) наведениот објект (одморалиште за ретардирани деца и пензионери) е од јавен интерес согласно член 2 став 1 алинеја 12 од Законот за експропријација.
5. Според член 34 од Законот за просторно и урбанис-тичко планирање (” Службен весник на Република Македонија” бр.4/96 и 28/97), “по исклучок за простори вон населено место за кои е донесен просторен план или во населено место за кое е донесен генерален урбанистички план, а не е донесен детален урбанистички план, услови за градба на објект од јавен интерес утврден со закон и за стопански објекти од значење за Републиката можат да се определат со акт на Владата на Република Македонија”.
Од изнесената законска одредба, според мислењето на Судот, произлегува дека одлуката на Владата, која е на ниво на детално планирање, со оглед дека таа се донесува за населено место односно за дел од населено место за кое е донесен генерален урбанистички план, а не е донесен детален урбанистички план, не може содржински да го дезавуира генералниот урбанистички план, во ниту една негова одредба, туку само може и треба да ги утврди односно замени оние елементи односно услови за градба што треба да ги содржи деталниот урбанистички план, кој за населеното место односно дел од населеното место на кое во даден момент постои потреба од изградба на објект од јавен интерес не е донесен во регуларна постапка. Значи актот на Владата, кој во случаите од членот 34 го заменува односно надоместува деталниот урбанистички план, во секој случај треба да произлегува од генералниот урбанистички план и со него не може да се менува содржината на тој план, затоа што се работи за ист простор кој со овие два плана е разработен на различни нивоа. Имено, генералниот урбанистички план просторот го третира во поголеми размери, односно тој обезбедува хармонизација на односите на пошироко подрачје и тој е оној што го штити општиот интерес и утврдува основни услови, односно насоки за користење на тој простор, а додека де талниот урбанистички план ги дефинира елементите на генералниот урбанистички план во онаа размера што овој план не можел да ги дефинира со оглед на размерот на планирањето, така што сите елементи односно услови за градба се дефинираат во деталните урбанистички планови, без кои практично неможат да функционираат односно да се реализираат генералните урбанистички планови. Ова со други зборови значи дека овластувањето на Владата од член 34 на законот може да се реализира само како допрецизирање и доразработување на рамковните претпоставки кои се дадени за намената на просторот со генералниот урбанистички план.
Имајки го предвид изнесеното, Судот смета дека оспорената одлука на Владата не е донесена во функција на определување услови за изградба на објект, туку значи предвидување изградба на објект надвор од Генералниот урбанистички план, со што се врши изменување на тој план надвор од постапката пропишана со Законот за просторното и урбанистичкото планирање, поради што Судот оцени дека Одлуката не е во согласност со член 34 од Законот.
Врз основа на изнесеното, Судот одлучи како во точката 1 од оваа одлука.
6. Оваа одлука Судот ја донесе во состав од претседателот на Судот д-р Милан Недков и судиите Бахри Исљами, д-р Никола Крлески, Олга Лазова, д-р Стојмен Михајловски, д-р Јован Проевски, Бесим Селими, д-р Јосиф Талевски и д-р Тодор Џунов. (У.бр.233/98)