38/2013-0-0 – Уставен суд на Република Северна Македонија

Вовед

Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Македонија и член 71 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија („Службен весник на Република Македонија“ бр.70/1992) на седницата одржана на 26 февруари 2014 година, донесе

Р Е Ш Е Н И Е

Текст

1.НЕ СЕ ПОВЕДУВА постапка за оценување на уставноста на член 32, член 48-а став 5 во делот

2. Стамен Филипов од Скопје до Уставниот суд на Република Македонија поднесе иницијатива за оценување на уставноста на одредби и делови од одредби од Законот за изменување и дополнување на Законот за надворешни работи означени во точката 1 од ова решение.

-Според наводите во иницијативата со оспорениот дел: „приговор“ содржан во членовите 48-а став 5 и 55-а став 5 од Законот не се предвидувало поднесување на жалба, туку поднесување на приговор. Оттаму, самото постоење на оспорениот дел создавало правна несигурност кај граѓаните што било спротивно на начелото на владеење на правото, кое пак во себе го содржело начелото на законитост. Ова начело го обврзувало законодавецот да формулира прецизни, недвосмислени и јасни норми и само такви норми можеле да преставуваат солидна основа за законито постапување, што не се обезбедувало со оспорените делови од законските одредби. Ова и од причина што постоел надворешен второстепен орган, кој одлучувал по жалба, а тоа била Државната комисија за одлучување во управната постапка и постапка од работен однос во втор степен. Дека тоа било така произлегувало и од содржината на членот 55-б од Законот, во кој било предвидено право на жалба. Воедно, во иницијативата се упатува и на содржината на членот 93 од Законот за работните односи.

Според тоа, оспорените делови од членот 48-а став 5 и членот 55-а став 5 од Законот не биле во согласност со член 8 став 1 алинеја 3, член 50 став 2 и член 51 од Уставот.

– Во натамошниот тек на иницијативата се цитираат оспорените член 32, член 55-в, член 63-в став 9, член 66-а, член 66-в, член 66-ѓ став 7 и член 71 став 3 од Законот и за сите одредби се наведува дека биле спротивни на членот 32 став 5 од Уставот, според кој остварувањето на правата на вработените и нивната положба се уредуваат со закон и со колективен договор, а не со методологија или друг акт на Владата или пак на министерот за внатрешни работи како што било предвидено во оспорените одредби.

Имено, извршната власт немала уставно овластување да пропишува права и обврски за вработените со свои акти, бидејќи согласно членот 32 став 5 од Уставот тоа се правело со закон и со колективен договор. На овој начин била повредена и поделбата на државната власт на законодавна, извршна и судска од членот 8 став 1 алинеја 4 од Уставот.

Според наведеното оспорените одредби не биле во согласност со член 8 став 1 алинеи 3 и 4, член 9, член 32 став 5 и член 51 од Уставот.

Во иницијативата се укажува на уставно-судската практика по предметите У.бр.169/2006 и У.бр.83/2010.

– Во оспорениот член 63-в став 15 од Законот било предвидено дека актот за избор во врка со објавениот оглас се објавува на интернет страницата и на огласната табла на Министерството, со што се смета дека сите кандидати се известени за извршениот избор. Оспорената одредба не била во согласност со членот 8 став 1 алинеја 3 од Уставот, бидејќи во случајот станувало збор за решавање на права од работен однос и засегнатиот кандидат имал право на правно средство, а тоа можел да го оствари само со лично и непосредно доставување за извршениот избор, а не на начин како што било пропишано во оспорената одредба, со објавување на огласната табла на Министерството. Дека тоа така морало да биде произлегувало и од членот 16 од Законот, според кој избраниот кандидат во рок од пет работни дена од денот на приемот на известувањето е должен да достави докази за исполнување на условите за вршење на работата.

Со оспорената одредба се доведувала во прашање еднаквоста на граѓаните пред Уставот и законите од членот 9 од Уставот, бидејќи на избраните кандидати лично им се доставувало известувањето за извршениот избор, а на оние кои не биле избрани се сметало дека се известени, само со објавување на интернет страницата и на огласната табла на Министерството, со што биле оневозможени да употребат правен лек.

Оттаму, оспорениот член 63-в став 15 од Законот не бил во согласност со член 8 став 1 алинеја 3, член 9, член 50 став 2, член 51 и Амандманот XXI на Уставот.

Во иницијативата се укажува на уставно-судската практика по предметот У.бр.121/2010.

– Оспорениот дел од членот 63-е став 8 од Законот не бил во согласност со член 8 став 1 алинеја 3, член 9, Амандманот XXI на Уставот, член 50 став 2, член 51 и член 54 став 1 од Уставот.

Со оглед на тоа што слободите и правата на граѓанинот можле да се ограничат само во случаи утврдени во Уставот, оспорениот член 63-е став 8 од Законот, кој предвидувал дека не е дозволена жалба против решението за престанок на работен однос, немал уставна основа. Ова особено што во членот 63-е не било предвидено ниту право на судска заштита.

Според подносителот на иницијативата засегнатите лица морале да имаат право на жалба или пак право на судска заштита, како што налагал Амандманот XXI на Уставот, што значело дека со закон не можело да се исклучи правото на жалба како што било предвидено во оспорената одредба.

– Во оспорениот член 80 став 3 од Законот било предвидено дека не се оценува дипломат кој во текот на дванаесет месеци за кои се врши оценувањето, бил отсутен од работа подолго од шест месеци, како и дипломат кој за прв пат се вработил во периодот во кој се врши оценувањето и работел пократко од шест месеци.

Ваквото законско решение не било во согласност со членот 8 став 1 алинеи 1, 3 и 8, член 9, член 32 став 4, член 34, член 39, член 42 ставови 1 и 3, член 51 и член 54 став 1 од Уставот.

Ова од причина што дипломатите од женски пол најчесто биле на боледување подолго од шест месеци за време на бременост, раѓање и родителство и тие биле жртви на оспорениот законски дел. Определбата дипломатите да не бидат оценувани за отсуство од работа подолго од шест месеци водела кон тоа тие да не можат да се стекнат со одреден степен на кариера, што било недозволиво од уставно-правен аспект. Имено, боледувањето, неплатеното отсуство и другите основи за отсуство биле претходно одобрени и не биле неоправдани, па заради тоа да се трпат наведените последици, согласно оспорениот дел од одредбата. Впрочем, согласно членот 32 став 4 од Уставот, секој вработен имал право на платен дневен, неделен и годишен одмор, а од овие права вработените не можеле да се откажат.

Тука требало да се имаат предвид членовите 39 и 42 ставови 1 и 3 од Уставот, како и членот 165 став 1 од Законот за работните односи кој го уредувал правото на платено отсуство од работа за време на бременост, раѓање и родителство. Но со оспорената одредба овие права се одземале или органичувале што не било во согласност со членот 54 став 1 од Уставот.

Исто така, неплатеното отсуство не можело да трае подолго од шест месеци, како што било предвидено во оспорениот дел од одредбата, туку согласно членот 147 став 1 од Законот за работните односи, работникот можел да отсуствува од работа, без надомест на плата и придонеси од плата во случаите утврдени со колективен договор, но најдолго три месеца во текот на една календарска година.

Во иницијативата се укажува на уставно-судската практика по предметот У.бр.85/2000.

3. Судот на седницата утврди дека според членот 48-а став 5 од Законот за надворешни работи, амбасадорот кој не е задоволен од оценката од ставот 4 на овој член, може во рок од осум дена од денот на приемот на оцената да достави приговор во однос на спроведувањето на постапката за оценување до Државната комисијата за одлучување во управна постапка и постапка од работен однос во втор степен.

Одредбата се оспорува во делот: „приговор“.

Според членот 55-а став 5 од истиот закон, генералниот конзул кој не е задоволен од оцената од ставот 3 на овој член може во рок од осум дена од денот на приемот на оцената да достави приговор во однос на спроведувањето на постапката за оценување до Државната комисијата за одлучување во управна постапка и постапка од работен однос во втор степен.

Одредбата се оспорува во делот: „приговор“.

Согласно член 8 став 1 алинеја 3 од Уставот, владеењето на правото претставува една од темелните вредности на уставниот поредок на Република Македонија.

Со Амандманот XXI на Уставот, се гарантира правото на жалба против одлуките донесени во постапка во прв степен пред суд. Правото на жалба или друг вид на правна заштита против поединечните правни акти донесени во постапка во прв степен пред орган на државната управа или организација и други органи што вршат јавни овластувања се уредува со закон.

Според член 50 став 2 од Уставот, се гарантира судска заштита на законитоста на поединечните акти на државната управа и на другите институции што вршат јавни овластувања.

Согласно член 51 став 1 од Уставот, во Република Македонија законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со закон.

Од анализата на членовите 48-а став 5 и 55-а став 5 од Законот за надворешни работи, произлегува дека амбасадорот и генералниот конзул кои не се задоволни од оценката за нивната работа можат во рок од осум дена од денот на приемот на оцената за нивната работа да достават приговор во однос на спроведувањето на постапката за оценување до Државната комисијата за одлучување во управна постапка и постапка од работен однос во втор степен. Оценувањето во првостепената постапка го врши петчлена комисија формирана од страна на министерот која е составена од државниот секретар во Министерството во својство на претседател, двајца членови од Министерството од редот на директорите на директоратите во Министерството, еден претставник од Кабинетот на претседателот на Република Македонија и еден претставник од Канцеларијата на претседателот на Владата на Република Македонија (48-а став 2 и 55-а став 2).

Правата и обврските од работен однос, согласно членот 63 став 2 од Закон за надворешни работи, дипломатите ги остваруваат согласно со овој закон и Законот за работните односи. Притоа, Законот за работните односи не предвидел право на приговор против одлуката за оцена на работникот, бидејќи оценувањето на работниците не е проблематика која се уредува со овој закон. Оценувањето на дипломатите е проблематика што се уредува со Законот за надворешни работи.

По однос на оценувањето на амбасадорот и генералниот конзул кои не се задоволни од оценката за нивната работа, со оспорените делови од членовите 48-а став 5 и 55-а став 5 од Законот е предвидено право на приговор до Државната комисија за одлучување во управната постапка и постапка од работен однос во втор степен. Оваа комисија е основана согласно Законот за основање на Државна комисија за одлучување во управната постапка и постапка од работен однос во втор степен („Службен весник на Република Македонија“ бр.51/2011).

Според оцена на Судот, со определба на законодавецот по приговорот да одлучува означената комисија се обезбедува заштита на правата на амбасадорите и генералните конзули и двостепеност на постапката. Притоа Државната комисија за одлучување во управната постапка и постапка од работен однос во втор степен со оспорените делови од одредбите добила конкретни ингеренции за целосно обезбедување и заштита на правата на засегнатите лица. Впрочем, одредбата е во согласност и со Амандманот XXI на Уставот, кој, меѓу другото, предвидува правото на жалба или друг вид на правна заштита, во овој случај приговорот, против поединечни акти донесени во постапка од прв степен пред орган на државната управа или организација и друг орган што врши овластувања да преставува законска проблематика.

Врз основа на направена анализа, Судот оцени дека оспорените делови од членот 48-а став 5 и 55-а став 5 од Законот се во согласност со членот 8 став 1 алинеја 3, член 50 став 2 и член 51 од Уставот.

-Во членот 32 од Законот е определено дека, оценувањето на амбасадорите и генералните конзули ќе започне по влегувањето во сила на актот од членот 55-в од овој закон.
Според членот 55-в од Законот, Методологијата за начин-от на оценување, наградување и казнување на амбасадорите и генералните конзули на Република Македонија ја донесува Владата.

Според член 63-в став 9 од Законот, начинот на спроведување на испитот и интервјуто се утврдува со акт на министерот.

Во членот 66-а од Законот е определено дека, дипломатот може да биде вратен од дипломатско-конзуларното претставништво пред истекот на времето за кое е упатен, на начин утврден со акт на министерот.

Во членот 66-в од Законот е определено дека, начинот на упатување и продолжување на мандатот, како и предвременото враќање на дипломат од дипломатско-конзуларно претставништво се утврдуваат со акт на министерот.

Според член 66-ѓ став 7 од Законот, со акт на Владата се уредува начинот на утврдување на платите, додатоците на плата и надоместоците на определени трошоци во дипломатско-конзуларното претставништво.

Според член 71 став 3 од Законот, видовите на награди, благодарници и признанија, како и начинот на нивното доделување се утврдува со акт на министерот.

Според членот 8 став 1 алинеи 3 и 4 од Уставот, владеењето на правото и поделбата на државната власт на законодавна, извршна и судска се едни од темелните вредности на уставниот поредок на Република Македонија.

Според член 9 од Уставот, граѓаните на Република Македонија се еднакви во слободите и правата независно од полот, расата, бојата на кожата, националното и социјалното потекло, политичкото и верското уверување, имотната и општествената положба. Граѓаните пред Уставот и законите се еднакви.

Според член 32 став 5 од Уставот, остварувањето на правата на вработените и нивната положба се уредуваат со закон и со колективни договори.

Согласно член 51 од Уставот, во Република Македонија законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со закон. Секој е должен да ги почитува Уставот и законите.

Тргнувајќи од анализата на оспорениот член 32 од Законот произлегува дека со него се определува кога ќе започне оценувањето на амбасадорите и генералните конзули, односно дека истото ќе отпочне по влегувањето во сила на Методологијата за начинот на оценување, наградување и казнување на амбасадорите и генералните конзули на Република Македонија, која ја донесува Владата. Од анализата на останатите одредби произлегува дека со нив се определува кој го донесува подзаконскиот акт (Владата или министерот). Со оспорените одредби не се утврдуваат права на вработените, туку се доразработува начинот на остварување на претходно утврдените права со Законот за надворешни работи.

Врз основа на вака направената анализа произлегува дека во иницијативата неосновано се тврди дека се повредени членот 8 став 1 алинеи 3 и 4, членот 9, членот 32 став 5 и членот 51 од Уставот, бидејќи правата се утврдени со Законот, а законодавецот ги овластува Владата и министерот да донесат подзаконски акти во функција на операционализација на законските одредби.

Оттаму, упатувањето на уставно-судската практика по предметот У.бр.169/2006 и У.бр.83/2010 не е соодветно. Имено, во првиот предмет Судот утврдил дека во оспорената одредба било предвидено дека правата на вработените се утврдуваат со оперативна инструкција на директорот на Управата за јавни приходи, како неовластено лице, а во вториот предмет со оспорената одредба било определено дека правата на јавните службеници ќе се уредат, меѓу другото, со општ акт на органот на управување.

Според оцена на Судот оспорените член 32 член 55-в, член 63-в став 9, член 66-а, член 66-в, член 66-ѓ став 7 и член 71 став 3 од Законот се во согласност со 8 став 1 алинеи 3 и 4, член 9, член 32 став 5 и член 51 од Уставот.

– Во оспорениот член 63-в став 15 од Законот било предвидено дека, актот за избор во врска со објавениот оглас се објавува на интернет страницата и на огласната табла на Министерството, со што се смета дека сите кандидати се известени за извршениот избор.

Според член 8 став 1 алинеја 3 од Уставот, една од темелните вредности на уставниот поредок на Република Македонија е и владеењето на правото.

Според член 9 од Уставот, граѓаните на Република Маке-донија се еднакви во слободите и правата независно од полот, расата, бојата на кожата, националното и социјалното потекло, поли-тичкото и верското уверување, имотната и општествената положба (став 1); Граѓаните пред Уставот и законите се еднакви (став 2).

Во член 50 став 2 од Уставот се гарантира судска заштита на законитоста на поединечните акти на државната управа и на другите институции што вршат јавни овластувања.

Според член 51 од Уставот, во Република Македонија законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со закон (став 1). Секој е должен да ги почитува Уставот и законите (став 2).

Тргнувајќи од анализата на оспорената одредба произлегува дека со неа се предвидува, по спроведената постапка за вработување од членот 63-в од Законот, Министерството за надворешни работи, на својата интернет страница и на огласната табла, да го објави актот за избор на дипломат, со што се смета дека сите кандидати се известени за извршениот избор.

Според Судот, со оспорената одредба се овозможува сите кандидати на ист начин да бидат известени за направениот избор, а доставата во овој дел е усогласена со членот 78 од Законот за општата управна постапка („Службен весник на Република Македонија“ бр.38/2005 и 110/2008), според кој „Доставувањето на писменото (покана, решение, заклучоци и на друг службени списи) се врши на следниов начин: со предавање од страна на органот, по пошта, со јавна објава и на друг начин утврден со закон (став 1). Во случаите кога органите вршат доставување на писменото во електронска форма, писменото не го доставуваат и на начин утврден во ставот 1 на овој член (став 3).
Според Судот со ваквиот начин на известување не се повредува уставниот принцип на владеење на правото, бидејќи сите кандидати имаат достапност до одлуката преку објавата за направениот избор на огласната табла и на интернет страницата.

Од изнесената уставно-судска анализа произлегува дека оспорената одредба од Законот не може уставно да се проблема-тизира бидејќи е правно издржана норма која не остава простор за правна несигурност, бидејќи со неа е обезбеден начин на запознавање и увид на кандидатите од постапката за селекција и избор на конкретно лица за дипломат.

Исто така, оспорената одредба не може да се доведе под сомнение по однос на нејзината согласност со Амандманот XXI на Уставот, бидејќи предмет на уредување на одредбата не е самото право на жалба, туку начинот на известување за направениот избор. Впрочем, дали засегнатите лица имаат право на жалба или друг вид на правна заштита против поединечните правни акти донесени во постапка во прв степен пред орган на државната управа или организација и други органи што вршат јавни овластувања, се уредува со закон.

Со определбата за ваков вид на известување на лицата кои не се избрани, наспроти избраниот кандидат, за кој течат посебни рокови (пет работни дена од денот на приемот на известувањето, согласно членот 16 од Законот) според Судот со оспорената одредба не се доведува во прашање еднаквоста на граѓаните пред Уставот и законите од едноставна причина што избраниот кандидат и засегнатите лица не се наоѓаат во иста правна положба.

Правното мислење за проблематика покрената во оваа иницијатива се заснова на ставовите на Судот изразени во постапката по предметот У.бр.8/2011, формиран по иницијатива на Стамен Филипов, за слична законска формулација од Законот за државните службеници, која Судот не ја проблематизирал од уставно-судски аспект.

Врз основа на наведеното Судот оцени дека оспорениот член 63-в став 15 од Законот е во согласност со член 8 став 1 алинеја 3, член 9, член 50 став 2, член 51 од Уставот и Амандманот XXI на Уставот.

– Според содржината на оспорениот член 63-е став 8 од Законот, доколку вработениот не го положи дипломатскиот испит, му престанува работниот однос во Министерството со решение кое го донесува министерот. Против решението за престанок на работниот однос не е дозволена жалба.

Во членот 54 став 1 од Уставот е предвидено дека слободите и правата на човекот и граѓанинот можат да се ограничат само во случаи утврдени со Уставот.

Тргнувајќи од анализата на оспорената одредба произлегува дека со неа се исклучува правото на жалба против одлуката за престанок на работниот однос, поради околноста што вработениот не го положил дипломатскиот испит.

Амандманот XXI на Уставот, го гарантира правото на жалба само по однос на одлуките донесени во постапка во прв степен пред суд. По однос на правото на жалба или друг вид на правна заштита против поединечните правни акти донесени во постапка во прв степен пред орган на државната управа или организација и други органи што вршат јавни овластувања уствотворецот се определил ова право да се уредува со закон. Според тоа, исклучувањето на правото на жалба во оспорениот член 63-е став 8 од Законот е во согласност со наведениот уставен амандман.

Врз основа на наведеното Судот оцени дека оспорениот член 63-е став 8 од Законот е во согласност со член 8 став 1 алинеја 3, член 9, Амандманот XXI на Уставот, член 50 став 2, член 51 и член 54 став 1 од Уставот.

– Според член 80 став 3 од Законот, дипломатот кој во текот на дванаесетте месеци за кои се врши оценувањето, бил отсутен од работа подолго од шест месеци (боледување, неплатено отсуство, годишен одмор споен со други основи за отсуство и слично), како и дипломатот кој за прв пат се вработил во периодот во кој се врши оценувањето и работел пократко од шест месеци, не се оценуваат.

Според член 8 став 1 алинеи 1, 3 и 8 од Уставот, темелни вредности на уставниот поредок на Република Македонија, се основните слободи и права на човекот и граѓанинот признати во меѓународното право и утврдени со Уставот, владеењето на правото и хуманизмот, социјалната правда и солидарноста.

Во член 9 став 2 од Уставот се предвидува дека граѓаните пред Уставот и законите се еднакви.

Според член 32 став 4 од Уставот, секој вработен има право на платен дневен, неделен и годишен одмор. Од овие права вработените не можат да се откажат.

Во смисла на член 34 од Уставот, граѓаните имаат право на социјална сигурност и социјално осигурување утврдени со закон и со колективен договор.

Според член 39 од Уставот, на секој граѓанин му се гарантира правото на здравствена заштита. Граѓанинот има право и должност да го чува и унапредува сопственото здравје и здравјето на другите.

Согласно член 42 ставови 1 и 3 од Уставот, Републиката посебно ги заштитува мајчинството, децата и малолетните лица и малолетните лица и мајките имаат право на посебна заштита при работа.
Според член 51 од Уставот во Република Македонија законите мораат да бидат во согласност со Уставот, а сите други прописи со Уставот и со закон. Секој е должен да ги почитува Уставот и законите.

Според член 54 од Уставот, слободите и правата на човекот и граѓанинот можат да се ограничат само во случаи утврдени со Уставот.

Тргнувајќи од анализата на оспорената одредба произлегува дека со неа се предвидува да не се оценуваат дипломатите кои во текот на дванаесет месеци биле отсутни од работа подолго од шест месеци заради боледување, неплатено отсуство, годишен одмор споен со други основи на отсуство и слично, како и дипломат кој за прв пат се вработил во периодот кој се оценува, а работел пократко од шест месеци.

Имајќи предвид дека оценувањето е континуиран процес кој зависи од лично покажаните знаења и вештини на вработениот, кој не може да се направи без негово физичко присуство на работното место произлегува дека законодавецот за отсуство подолго од шест месеци во текот на дванаесет месеци за кои се врши оценувањето предвидел да не се врши оценување, што ќе има влијание на стекнувањето со соодветен степен на кариера за тековната година. Ова од причина што, во вакви услови работодавецот нема податоци за стручното знаење и способноста во работата, резултатите од работата, креативноста и совесноста во извршувањето на службените задачи на државниот службеник, односно нема релевантни показатели кои би биле од влијание за градењето на мислење и оформувањето на оценката на државниот службеник.

Според оцена на Судот, со оспорената одредба не се задира во уставно загарантираните права на платен годишен одмор или правото на платено отсуство за време на бременост, раѓање и родителство, правото на социјално осигурување, правото на здравствена заштита и правото на граѓанинот и неговата обврска да го чува и унапредува сопственото здравје и здравјето на другите, затоа што неодценувањето нема влијание во правото на надоместок по наведените и други основи, туку влијае на стекнувањето со соодветен степен на кариера. Бидејќи одредбата не се однесува исклучиво на случаите кога жените се отсутни од работа поради бременост, туку во истата се наброени повеќе различни основи на спреченост кои се однесуваат на двата пола произлегува дека со истата не се доведува во прашање и принципот на еднаквост од членот 9 од Уставот.

Оттаму, Судот најде дека во иницијативата не е соодветно посочувањето на уставно-судската практика по предметот У.бр.85/2000 во кој интервенцијата на Судот следуваше заради отсуството на правото на надоместок на плата за време на отсуство од работа поради бременост, раѓање и мајчинство доколку здравственото осигурување беше пократко од шест месеци пред започнувањето на отсуството.

Врз основа на изнесеното Судот оцени дека оспорениот член 80 став 3 од Законот е во согласност членот 8 став 1 алинеи 1, 3 и 8, член 9, член 32 став 4, член 34, член 39, член 42 ставови 1 и 3, член 51 и член 54 став 1 од Уставот.

5. Врз основа на изнесеното, Судот одлучи како во точката 1 од ова решение.

6. Ова решение Судот го донесе во состав од претсе-дателот на Судот Елена Гошева и судиите: д-р Наташа Габер-Дамјановска, Исмаил Дарлишта, Никола Ивановски, Јован Јосифовски, Вангелина Маркудова, Сали Мурати, д-р Гзиме Старова и Владимир Стојаноски. Решението по однос на оспорените делови на членот 48-а став 5, член 55-а став 5 и членот 63-е став 8 од Законот e донесено со мнозинство гласови.

У.бр.38/2013
26 февруари 2014 година
С к о п ј е

ПРЕТСЕДАТЕЛ
на Уставниот суд на Република Македонија
Елена Гошева