Уставниот суд на Република Македонија, врз основа на член 110 од Уставот на Република Македонија, член 71 став 1 алинеја 3 од Деловникот на Уставниот суд на Република Македонија (“Службен весник на Република Македонија” бр.70/92), на седницата одржана на 31 јануари 1996 година, донесе
Р Е Ш Е Н И Е
1. СЕ ОТФРЛА барањето, од Музафер Верди Исљами и други граѓани од општина Дебар, со кое се бара заштита на слободите и правата во областа на образованието, од дискриминација по основ на национална припадност, и овозможување децата на подносителите да стекнуваат образование на турски јазик.
2. На Уставниот суд на Република Македонија му е поднесено барање од точка 1 на ова решение, за заштита на означените слободи и права, затоа што Министерството за образование и физичка култура не овозможувало децата на подносителите да стекнуваат основно образование на турски јазик, со што не се остварувало правото на припадниците на националностите да имаат настава на свој јазик и воедно се ставале во нееднаква положба спрема припадниците од другите националности, со што се повредувале членовите 8, 9, 44 и 48 од Уставот на Република Македонија.
Според наводите во барањето, споменатите слободи и права се повредувале со недавање одговор од Министерството на барањата на граѓаните нивните деца да се образуваат на турски јазик; со спречување овие деца да влегуваат во Училиштето “Неџати Зекирија” во село Коџаџик – Дебарско во кое се одржува настава на турски јазик; со одбивање на молбите на родителите нивните деца да бидат запишани во означеното училиште во парарелки на турски јазик; со поведување прекршочни постапки против родителите поради неупатување на нивните деца во училиште на македонски јазик и со донесување решенија за изрекување парични казни против родителите поради неупатување на децата во училиште на македонски јазик.
3. Разгледувајќи го барањето, Судот утврди дека со него не се бара заштита на слободи и права повредени со конечен или правосилен поединечен акт односно со преземено дејство, за што, согласно член 113 од Уставот на Република Македонија и член 51 од Деловникот на Судот, е надлежен да одлучува Уставниот суд на Република Македонија, туку дека се во прашање поединечни акти кои не се конечни или правосилни и дека не се преземени дејствија во смисла на член 51 од Деловникот на Судот, поради што барањето излегува од рамките на уставните овластувања на Уставниот суд на Република Македонија.
Понатаму, Судот, исто така, утврди дека со него не се бара оценување дали определен акт или дејство, со напред наведените својства, повредуваат некое право или слобода од член 110 алинеја 3 на Уставот на Република Македонија и, во зависност од тоа, Судот да донесе интервентна одлука, за што, согласно член 113 од Уставот и член 56 од Деловникот, е надлежен, туку дека се бара Судот да овозможи децата на барателите да учат на турски јазик, што, исто така, излегува од рамките на уставните овластувања на Уставниот суд на Република Македонија.
Поради тоа, Судот одлучи како во точката 1 од ова решение.
4. Ова решение Судот го донесе во состав од претседателот на Судот д-р Јован Проевски и судиите Бахри Исљами, д-р Никола Крлески, Олга Лазова, д-р Стојмен Михајловски, д-р Милан Недков, Бесим Селими, д-р Јосиф Талевски и д-р Тодор Џунов (У.бр.342/95).